Από τον Σωτήρη Κακίση. Τόσο τρυφερή ματιά στον Σταν Λόρελ, τον Λιγνό των παιδικών μας αναμνήσεων.

Από τον Σωτήρη Κακίση. 

Τόσο τρυφερή ματιά στον Σταν Λόρελ,  τον Λιγνό των παιδικών μας αναμνήσεων.

[…]

Ο Λιγνός! Φανταστείτε τον τώρα παιδάκι δέκα χρονών, ίσως μελαγχολικό ήδη, ίσως από τότε αστείο, κόντρα πάντα με του πλήθους (με των τάξεων, με των σχολείων) την εύρυθμη ισοπέδωση, να τρέχει πάνω κάτω πιο πολύ απ’ όλα τα παιδιά, να ταράζεται το κορμάκι του το λιγνό (η τσιλιβίθρα, η ακτινογραφία) από του μέλλοντός του τα σκοτεινά περάσματα, από του επόμενου φιλμ της ζωής του το περιληπτικό τρέιλερ, από της μοίρας του την  επικείμενη επιλογή. Κάτι μικρά κόλπα με τα δάχτυλα θα ’ξερε κιόλας να κάνει στα διαλείμματα, τα χέρια και τα πόδια του, χωρίς ακόμα την επιβολή του μυαλού της καρδιάς του, θα ’τανε νευρόσπαστα και υπερκινητικά κι ανυπόμονα κι ανυπότακτα, αλλά ήδη ένα γλυκό φως θα τον τριγύριζε στην κούνια του, αυτό που θα γινότανε μερικά χρόνια μετά, στον επόμενο αιώνα, τ’ άστρο του, το φωτοστέφανό του.

Σωτήρης Κακίσης, Μικρές ώρες με τον Λιγνό, από το «48 Μικρές Ώρες», Εξάντας, 1997.