Η Κούλα Αδαλόγλου
για το βιβλίο της Διώνης Δημητριάδου
«Ο βιωμένος χρόνος - Μικρές Ιστορίες»
εκδόσεις ΑΩ, 2017
Σύντομες ιστορίες και άλλες λίγο
εκτενέστερες.
Με πυρήνα τους τον χρόνο, και με
κέντρο κάποιο περιστατικό.
Με ζωντάνια, παραστατικότητα και
στοχασμό – κάποια ολόκληρα καταγραφές στοχασμών. Η προσπάθεια να κρατηθεί η
στιγμή, μέσα στον βιωμένο χρόνο, τον εξωτερικό αλλά, κυρίως, τον εσωτερικό
χρόνο.
Γραφή με ποιητικές καταβολές αλλά
και με στέρεη την υφή του πεζού λόγου, κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον του
αναγνώστη.
Ένα βιβλίο που μου κράτησε πολύ
καλή συντροφιά.
Ένα μικρό δείγμα:
Ο απόηχος
Υπάρχει το βάρος του τυπωμένου
πόνου. Αυτό που το λέμε πένθος λογοτεχνική αδεία. Στριμώχνεται και ασφυκτιά
μέσα στις σελίδες, φωνάζει κι αλυχτά, ίδιο με τη φωνή του πληγωμένου ζώου.
Συχνά το λες με το όνομά του: το πάθος το αβίωτο. Δυνατά και σταθερά
επανερχόμενο σε κάθε ανανέωση μιας σιωπηλής ανάγνωσης. Απόηχος όμως μόνο είναι
του ξένου πόνου, που λάθρα τον αγγίζεις. Και όταν έρθει η ώρα, τότε μαζεύεις
φύλλα και αποκόμματα και μια φωτιά ανάβεις. Γιατί μόνο τη θέρμη τους έχεις
ανάγκη πια. Ο ήχος ο δικός σου ακούγεται, που τον απόηχο καταργεί.
(Διώνη Δημητριάδου, "Ο Βιωμένος Χρόνος - Μικρές Ιστορίες", εκδόσεις ΑΩ, 2017)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου