τα παιδικά δωμάτια δεν είναι όλα ίδια (σκέψεις νοσταλγικές βραδιάτικες) Διώνη Δημητριάδου

    Τα παιδικά δωμάτια δεν είναι όλα ίδια. Κάποια μοιάζουν με ροζ κουφέτα ή μ’ εκείνα τα πολύχρωμα  χαρτιά περιτυλίγματος, να σε παρακινούν να λύσεις τις κορδέλες, κι ας μην έχει μέσα τίποτα να βρεις. Κάποτε μοιραζόμασταν τον παιδικό μας χώρο με τ’ αδέλφια μας, σε μια στενή πατρίδα με χρώματα αδιάφορα, συγκεχυμένα, χωρίς γαλάζιες πινελιές. Με διπλανά ντιβάνια, που όλη τη μέρα έφτιαχναν τον χώρο του καθιστικού, κι όταν το βράδυ έπαιρναν την όψη κρεβατιού, όλη η κάμαρα μεταμορφωνόταν σε καράβι για νυχτερινό ταξίδι. Με το παλιό ραδιόφωνο της Telefunken να πιάνει τα βραχέα των ναυτικών, κι έπειτα το μικρό τρανζιστοράκι στο αυτί, κάτω από το σεντόνι, μοναχικές ακροάσεις εξαίσιες, ως να σε πάρει ο ύπνος. Όχι, το παιδικό δωμάτιο δεν είχε χρώματα παστέλ στους τοίχους και ασορτί κουρτίνες. Δεν ξετυλίγονταν πάνω του οι πλουμιστές κορδέλες.  Είχε, όμως, κάτι που όλα αυτά τα ροζ περιτυλίγματα των ψεύτικων εικόνων δεν θα μπορούσαν να το φτάσουν. Ήταν το δωμάτιο το δικό μας, το κοινό, που μας μάθαινε από νωρίς πως όλα μοιράζονται. Μια απόλυτη αίσθηση δικαίου. Τι να τα κάνεις τα χρώματα; Εμείς δίναμε το χρώμα στο παιδικό μας δωμάτιο. Όλοι μαζί. Κι ήταν απίστευτα όμορφο!

(σκέψεις νοσταλγικές βραδιάτικες)

Διώνη Δημητριάδου

(photo Izabela Urbaniak)