Τον Θοδωρή Γκόνη τον αγαπάμε για
πολλούς λόγους. Ο ένας είναι εδώ παρακάτω. Γιατί, για μια ακόμα φορά, φέρνει
την αύρα αυτών των ξεχασμένων πραγμάτων, που μέσα μας κάπου κοιμούνται, μα που
σαν ξυπνήσουν (ναι, με αφορμή ένα κείμενο) δίνουν αυτήν την άλλη αίσθηση μιας
γιορτινής μέρας.
«Μπορεί το σπίτι μας να
καταρρέει, να μπάζει και να στάζει από παντού, να το έχουν πνίξει αγριοσυκιές,
το φίδι του να έχει φύγει για αλλού, ο πετεινός και η όρνιθα να έχουν πετάξει
απ’ την αυλή, παράθυρα και πόρτες στον άνεμο, στο χιόνι, στη βροχή να έχουνε
παραδοθεί, όμως αυτές τις μέρες τις μεγάλες και τις γιορτινές θυμάται, πουλάκι
γίνεται, πουλάκι ντύνεται, βγάζει φτερό, στην ξενιτιά μου έρχεται, στις
φυλλωσιές μου κρύβεται, γυρεύει ζεστασιά και προστασία». (Θοδωρής Γκόνης, από
τα «Εφτά Λευκά Πουκάμισα», Άγρα)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου