μια διαδρομή Πατήσια και πλατεία Βικτωρίας

μια διαδρομή Πατήσια και πλατεία Βικτωρίας

Σε ξύλινα πατώματα και στα θαμπά τα τζάμια -κάποτε κρύσταλλα- χαμένα εν ζωή τα λυγμικά τα ίχνη. Μνήμη σωματική, γήινη υποψία. Πατήσια και πλατεία Βικτωρίας μια νύχτα περπατώντας έχασα τους φίλους όλους -βιαζόντουσαν να δούνε τον αγώνα ζωντανά- κι οι άλλοι -αυτοί που σκούρυναν τους δρόμους που βαδίσαν- δεν είναι πια εδώ. Η μνήμη δεν χαράζει, άυλη πάντα ήταν -κι ας μην το ’ξερε το σώμα που θυμόταν- ξυράφια έχουν τα λόγια και η απουσία θεριά. Γι’ αυτό σου λέω δεν ξαναπάω στο τέρμα Πατησίων στη Χαρά, μα ούτε Καλύμνου και Ίου στη γωνία -συνωμοσία των νησιών- και μια απροσχημάτιστη απορία. Καλύτερα στο Άλμα στην Πιπίνου -κάποτε τσόντες έβαζε- στα θρύψαλα όλα τώρα. Εκεί δεν θα φοβάμαι μην ξεπροβάλεις από τη γωνία κι ούτε που θέλω να σ’ ακούσω πάλι για μια λειψή αφισοκόλληση να λες. Πάμε να φύγουμε από δω, στην Τερψιθέα να φτιαχτούμε, να σκαρφαλώσω στο τοιχάκι,  να μου πεις πως όλα πάντα έτσι θα ’ναι. Ψέματα! Ποτέ ξανά δεν πήγα με τα πόδια διαδρομή, ούτε Πατήσια και πλατεία Βικτωρίας. Και ο αγώνας -να το ξέρεις- στημένος ήταν.

Διώνη Δημητριάδου

(η Κατερίνα Γώγου περπατά στην Πατησίων, 1978, φωτογραφία του Διονύση Πετρουτσόπουλου)