Ο χρόνος που αλλάζει και ο "άλλος χρόνος" (της Διώνης Δημητριάδου) και μια φωτογραφία της Βούλας Παπαϊωάννου

Ο χρόνος που αλλάζει και ο "άλλος χρόνος"

Όχι ότι έχει και τόση σημασία η αλλαγή του χρόνου. Συμβάσεις γενικά αποδεκτές και τηρούμενες απαρεγκλίτως. Ωστόσο, αυτό που έχει πραγματική αξία είναι η επαφή με τον "μέσα" χρόνο. Και η τήρηση αυτής της σχέσης εναπόκειται αποκλειστικά στις πολυδαίδαλες συνδέσεις του μυαλού μας. Μακάρι να μπορούμε διαρκώς να έχουμε ζωντανή την εσωτερική μνήμη και εναργές το πνεύμα. Όσο για το σώμα, ας ακολουθεί κι αυτό τη χρονική πορεία. Όσο μπορεί, με δεδομένες τις αναπόφευκτες απώλειες.

Μια μικρή αναφορά στον "άλλο χρόνο", λοιπόν, μέσα από το βιβλίο μου "Ο Βιωμένος Χρόνος - μικρές ιστορίες" (εκδόσεις Αω)

Ο "μέσα" χρόνος

Παράξενη η πορεία που ακολουθεί ο μέσα χρόνος. Και άχρονοι οι χρόνοι του. Ανοίγεις κάποιο παλιό τετράδιο, βρίσκεις στίχους γραμμένους κάποτε, δεν ξέρεις πότε, γιατί ποτέ δεν κράταγες ταυτότητα των σκέψεων. Μιλάν ακόμα μέσα σου, νιώθεις να πάλλεται πίσω τους μια φυγή.

"Ένα μικρό παράπονο κρατώ, σαν το παιδί

που δεν του τέλειωσαν το παραμύθι,

κι έμεινε ξάγρυπνο το τέλος να φαντάζεται.

Τώρα τις νύχτες αγκαλιάζω ένα φεγγάρι,

που εσύ ποτέ σου δεν θα δεις".

Και δεν μιλάς για το παλιό το τραύμα, ούτε για το ατελές στο σώμα των πραγμάτων. Όσο γι' αυτά, τον ξέρεις δα τον δρόμο του συμβιβασμού. Δεν καταφέρνεις όμως καθόλου να δέσεις τους στίχους με το πρόσωπο. Ίσως η μνήμη φθίνει. Ή πάλι μπορεί όλα τα παλαιά να φαίνεται πως μοιάζουν. Μα, πώς γίνεται μια απρόσωπη πλέον απουσία να γεννά τόση θλίψη; Εκτός αν οι στίχοι από ένα όριο χρονικό και πέρα αυτονομούνται και -έτσι ελεύθεροι και αποκομμένοι από την αφορμή τους-μπορούν να σου μιλήσουν. Ως αναγνώστη πια, που μοιάζει να ακουμπά έναν ξένο πόνο.

Διώνη Δημητριάδου

("Ο Βιωμένος Χρόνος - μικρές ιστορίες", εκδόσεις Αω)

(η φωτογραφία της Βούλας Παπαϊωάννου, Κάλαντα Πρωτοχρονιάς, 1953)