Διαβάζοντας και σχολιάζοντας από την ποιητική συλλογή «Σεμνά θαμμένα» της Γεωργίας Δεληγιαννοπούλου εκδόσεις Λαγουδέρα μαζί με τρεις φωτογραφίες του Άγγελου Μπαράι

Διαβάζοντας και σχολιάζοντας

από την ποιητική συλλογή

«Σεμνά θαμμένα»

της Γεωργίας Δεληγιαννοπούλου

εκδόσεις Λαγουδέρα

μαζί με τρεις φωτογραφίες του Άγγελου Μπαράι

Μου άρεσε πολύ κάτι που γράφει εν είδει προλόγου η ποιήτρια:

Όλα τα αγαπημένα μου πλάσματα είχαν ένα αυστηρά προσωπικό όνομα, το μυστικό τους όνομα, κι ας έχουν πεθάνει, κι ας έχουν αποσυντεθεί, κι ας έχουν χαθεί απ’ τη ζωή μου για πάντα. Δεν θα το επαναλάβω ποτέ σε κανέναν άλλο το Όνομα αυτό… Κανείς έρωτας, καμιά αγάπη, καμιά τρυφερότητα δεν αξίζει επανάκληση.

Μου αρέσει, για τη μοναδικότητα του αισθήματος που χαρίζει σε ό,τι αγαπά. Για την επίγνωση της οριστικής απώλειας της σωματικής παρουσίας, για τη συνειδητοποίηση της αποσύνθεσης της ύλης. Πιο πολύ, ωστόσο, αγαπώ αυτά τα λόγια, γιατί δεν κάνουν καμιά μικρόψυχη διάκριση στα όντα που αγαπά, είτε είναι οι (τάχα) ανώτεροι νοήμονες άνθρωποι είτε τα ζώα που τους χαρίζει την αγάπη και την αφοσίωσή της. Σύντροφοι όλοι, αγαπητικά πρόσωπα.

Επιλέγω από τα ποιήματά της ένα από κάθε μέρος από τα τρία που συναποτελούν τη συλλογή της υπό τον γενικό τίτλο «Σεμνά θαμμένα».

Από τον «Τόπο»

Θα σπείρω πάλι φέτος δάκρυα

Περιουσία είναι ο καημός

Ένα υφαντό φωνών που μίσεψαν

Στο χαλάκι αυτό πατάμε και πετάμε

Κι αλίμονο σ’ αυτούς που δεν φίλησαν ποτέ

Υγρά τα χείλη υφάντρας.

-Τη χάσανε τη  ηδονή

Να στερεώνονται στο σχέδιο

Όπως αστέρια ψίχουλα-

Καταδικάζονται σε θλιβερή ζωή αλυπίας

Κι αφήνουν πίσω μόνο μπάζα

Χώμα ποτέ

Από το «Μηνολόγιο πένθους»

Ελευσίνα, 20 Νοέμβρη 2016

Ελευσίνα

Να κάτσω στην αρχαία πέτρα

να κάτσω στον αρχαίο ψαλμό

να μιληθούν τα οστά μου με τις πέτρες

και αυτόν που πάτησε το θάνατο να τον ακούσουν

τον λίθο που σκίζει

Ποιος είπε ότι ο χρόνος είναι περατός

κι απ’ τα συντρίμμια ακόμη διαφεύγει

ποιος είπε ότι ο κόσμος είναι χωρισμός

τα δάκρυά του κόσμημα

στο χώμα κι αλλού

στις κόχες και στις ροζέτες του ουρανού

Από τον «Τρόπο»

10.7.17

Σ’ έναν κόσμο κυνηγών

Σ’ έναν κόσμο κυνηγών κι εγώ

Θηρεύω ομορφιά

Το κορίτσι με το σκουλαρίκι

Την κυρία με την ερμίνα

Το βλέμμα σου το αζωγράφιστο το διαυγές ζαφείρι

Το ρεύμα του αέρα που αφήνει πίσω ένα γεια σου τζόγια μου

Ένα φιλί από δυόσμο

Χάδι πευκοδάσους

Χτες που η πανσέληνος έγινε διπλοτυπία του χλωρού εφιάλτη

Κι ανέτειλε διάπλατα η θεά

Χωρίς να πυρπολεί πληγές

Ακόμα κι εδώ

Κυρίως εδώ

Μέσα στο Σφαγείο

Ζωών που δεν πρόλαβαν

Δεν μπόρεσαν να γίνουν ήρωες

-Ήταν εξ αρχής σφαχτάρια στη μάντρα και δεν το ξέρανε-

Κυρίως εδώ

Στον αντίλαλο ενός μουγκανιτού πνιγμένου στο αίμα

Στο πλάι του προδομένου

Στην πλάνη του προδότη

Περπατώντας πάνω στο σκοτωμένο χώμα

Θητεύω στη Σχολή Των Αγέννητων Ηρώων

Προϋπόθεση σπουδών:

Δεν έχει γήρας να ασπαστείς

Το αποκηρύσσεις το γήρας

-Γερνάνε οι σφαγείς μονάχα

Ο αμνός ποτέ-

Στην ποίηση της Γεωργίας Δεληγιαννοπούλου ανιχνεύεται εκείνη η σπάνια αρετή μιας ενδόμυχης τακτοποίησης της ζωής σε όλο της το εύρος. Η ζωή σαν ένας κύκλος που τελειούται, ολοκληρώνεται με το πέρας της, με τον θάνατο να νοείται και αυτός σαν μέρος της. Με το πένθος αναπόφευκτη συνθήκη για να μπορείς να πεις ότι βίωσες τη ζωή. Ταυτόχρονα αγγίζει μέσα στους στίχους της εικαστικές εικόνες, πολύτιμα θαυμαστικά του νου, παίρνοντας ανάσα από την ομορφιά που αποτυπώθηκε πάνω τους. Αλλά και το μοιρασμένο παιχνίδι απαιτεί τη σκληρή συνειδητοποίηση. Με ποια πλευρά θα πάς; Θα είσαι ο κυνηγός ή ο αμνός; Όσο για το ερώτημα αν έχεις πράγματι επιλογή, ας αφεθεί στις απορίες που γεννά, έτσι κι αλλιώς, η καλή ποίηση. Η ποιήτρια παραπέμπει στο εξαίσιο υφαντό, αν οι φωνές που μίσεψαν μπορούν να δώσουν μιαν αμφίβολη έστω απάντηση. Αλλά δεν έχουμε από κάπου αλλού να πιαστούμε, εμείς της εδώ όχθης, αν με εννοείτε.

Η Γεωργία Δεληγιαννοπούλου σπούδασε Νεοελληνική Φιλολογία, Θέατρο και Μουσική. Εργάζεται στον Χώρο Τέχνης «Ιδιόμελο». Το έργο της «Ένα Συννεφάκι στο Πόρτο – Τρελό» βραβεύτηκε με το Α΄ Κρατικό Βραβείο Παιδικού Θεατρικού Έργου. Το 2003 εκδόθηκε από τις εκδόσεις Κάστωρ το βιβλίο της και cd «Μια Ριγέ Γαρίδα Ροζ», τραγούδια για παιδιά. Στα έργα της περιλαμβάνονται ακόμη: Το θεατρικό «Αχ, Πεφταστέρι», τα αφηγήματα «Ανασαίνει ο κήπος» από τις εκδόσεις Κέδρος, η νουβέλα «Το δέντρο της Αμαλίας» από τις εκδόσεις Γαβριηλίδη και το θεατρικό «Η επιστροφή της Μαρούλας» από τις εκδόσεις Λαγουδέρα. Η ποιητική συλλογή «Σεμνά Θαμμένα» είναι η πρώτη της.

Επιμέλεια, σχολιασμός: Διώνη Δημητριάδου