θεωρητικά

Όχι δεν είναι υπόθεση μιας θεωρίας

θωρακισμένης, στεγανής

το πώς νοούμε τη ζωή,

το πώς διαβάζουμε τα λόγια και τις πράξεις.

Αφήνει ίχνη αιχμηρά το κάθε πάτημά μας.

Πώς να βρουν δρόμο οι επόμενοι;

Αν όμως το προσωπικό μας στίγμα

αντέχουμε να δούμε

στων άλλων τη  στρεβλή πορεία,

κι αν έχουμε στα λόγια τα δικά μας μια χαραμάδα ανοιχτή

να μπει για λίγο ο άλλος,

πώς ωχριούν οι βεβαιότητες,

τα στεγανά μας πώς συνθλίβονται,

παράταιρη απομένει η εριστική φωνή

σε άηχους τόπους να κραυγάζει

και στα νερά τα άνυδρα πλεούμενο να ρίχνει.

Το βλέμμα κάνει  κυκλική τροχιά,

τις τρέμει τις γωνίες,

θέλει να αγγίζει σώματα,

απόψεις να ακούει.

Τα όμοια τα καταργεί, τα ίδια τα φοβάται,

και την εικόνα την τυφλή τη σπάει στον καθρέφτη.

Διώνη Δημητριάδου

 (φωτογραφία: Réhahn)