Για τις «Λέξεις Απόκρημνες» της Διώνης Δημητριάδου

γράφει ο Θεοφάνης Θεοφάνους

(αναδημοσίευση από το περιοδικό Booktour http://www.booktourmagazine.com/news/dioni-dimitriadoy-lexeis-apokrimnes-mikres-ekdoseis1/)

Αν μου ζητούσαν να τοποθετήσω στα όρια της ποίησης το έργο της κυρίας Δημητριάδου, αυτό θα ήταν ως αγαλματίδιο σε ακλόνητο βάθρο.

Αγάλματα ποιήματα που σε κοιτούν κατάματα, δύσβατα, κινούνται τις νύχτες. Ταξιδεύουν μέσα σου υποδόρια και ξαφνικά σταματούν την αέναη σπιρτάδα τους και στέκονται ακίνητα. Κοιτάζουν σχεδόν υπεροπτικά τον μικρόκοσμό μας-παρόλο που ζουν και τρέφονται απ΄ αυτόν.

Ποιήματα σταυρόλεξα που λειτουργούν αντίστροφα. Παρέχουν τις λύσεις, μα όχι και την αφόρμηση του ερωτήματος.

Ποιήματα συνθήματα. Γεμάτα οδύνη και ηδονή. Αποτυπωμένα από παθόντες.

Ποιήματα ωρολογιακές βόμβες. Γραμμένα από άναρχα πνεύματα, ασύμβατα, ακαλούπωτα.

Η ποιήτρια θυμίζει κουρσούμι-μέταλλο που λιώνει, μετασχηματίζεται και εκτοξεύεται επ΄ άπειρον σε πολλαπλά σύμπαντα.

Ο ποιητικός αυτός λίθος θα άξιζε να διαβαστεί από μεταπτυχιακούς φοιτητές δημιουργικής γραφής, από καταξιωμένους ομότεχνους- για ν΄ ανεβάσουν τον προσωπικό τους πήχη- και απ΄ όλους εκείνους που πνίγονται στη λογική μιας εποχής που ολοένα και καταδυναστεύει τους ανοικτούς ορίζοντες μιας σχεδόν κλειστής ανθρώπινης ύπαρξης.

Είχα την τύχη να έχω μέντορα τον ποιητή και μεταφραστή Στράτη Πάσχαλη (μαθητή του αείμνηστου Οδυσσέα Ελύτη). Εκείνος, λέξη λέξη, με μύησε σ΄αυτόν τον δυσπρόσιτο δρόμο. Η καλή ποίηση, η λεία και τραχιά ποίηση, δυστυχώς εκλείπει στην εποχή μας.

Εδώ όμως, ελλοχεύουν το δέος, η συγκίνηση, ο προβληματισμός, οι φιλοσοφικές και κοινωνιολογικές προεκτάσεις. Η αισθητική απόλαυση της ανάγνωσης με οδήγησε σε μια πρωτόγνωρη εμπειρία. Αυτή που ο εαυτός μας βγαίνει από το σώμα και κοιτά τη ζωή του βήμα βήμα. Παρατηρεί, απορρίπτει, μετανιώνει.

Τη δίγλωσση έκδοση επιμελήθηκαν ο ομότιμος καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών κύριος Ρόμπερτ Κριστ και η λογοτέχνις κυρία Λάλα-Κριστ, αποδίδοντας στο μέγιστο τον παλμό των στίχων και τα ποιητικά εμβλήματα.

Ξεχωρίζουν: «Η Γυναίκα του Λωτ», «Χάρτινα», «Ερωτικό», «Αποκαθήλωση», «Ποιητική», «Τα βότσαλα» και το δικό μου αγαπημένο «Οι πόλεις», το οποίο και σας παραθέτω.

Οι Πόλεις

Χαμογελούνε άραγε οι πόλεις;

Συνήθως θλίβονται σαν τις θυμόμαστε.

Γεμάτες οι βαλίτσες τους λιγάκι κοντοστέκονται

διστάζοντας πλάι σε γκρίζα παροπλισμένα τραίνα.

Και οι δρόμοι τους γεμάτοι από πατημασιές

ανθρώπων που απόκαμαν

χαζεύοντας του χρόνου τη ροή.

Μα σαν ανοίγονται στο φως τα παιδικά τα μάτια

αχόρταγα ακόμη από εικόνες

σ΄ ένα μικρό μειδίαμα αφήνονται οι πόλεις.

Ίσως αυτός να είναι ο ρόλος τους.

Την εκλεκτή συγγένεια να θυμίζουν

ανάμεσα στην προσμονή και στη φυγή.

The Cities

Do cities indeed smile;

Usually they’re sad as we remember them.

Their luggage full, they pause

hesitating by stationary gray trains.

And their roads filled with footprints

of people exhausted by

eyeing the flow of time.

But, aw children’ s eyes open to the light,

as yet insatiated by images,

cities emit a faint smile.

That is perhaps their role.

To recall the select relationship

Between expectation and flight. 

Διαβάστε περισσότερα: http://www.booktourmagazine.com/news/dioni-dimitriadoy-lexeis-apokrimnes-mikres-ekdoseis1/

Θεοφάνης Θεοφάνους