Στον κάμπο στροβιλίζονται τ’ αγκάθια

νουβέλα

της Λίλας Τρουλινού

εκδόσεις Περισπωμένη

Ένα αίνιγμα που ζητά εξήγηση, αποκρυπτογράφηση. Μια γραφή (η Λίλα Τρουλινού στην πρώτη της νουβέλα), που ακροβατεί ανάμεσα στον πεζό και στον ποιητικό λόγο. Ένα έγκλημα που, όπως όλα άλλωστε τα γεγονότα μικρά ή μεγάλα σημαντικά ή ασήμαντα, έχει πολλές διαφορετικές αναγνώσεις, όσες και οι οπτικές των ανθρώπων. ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι μαρτυρίες των μικρών μαθητών, έτσι που κινούνται ανάμεσα στον πραγματικό και στον  σουρεαλιστικό χώρο και χρόνο. Και ένα ελληνικό τοπίο, πολύπαθο και πολυσήμαντο κι αυτό. Που συχνά δεν το υποφέρεις.

Η εικόνα πολυπρισματική, μια τοιχογραφία , στην οποία το κάθε πρόσωπο θα βάλει τη δική του ψηφίδα. Όταν απομακρυνθείς από την εικόνα, μπορείς να δώσεις την ερμηνεία του όλου.

Η ιδιαίτερη τέχνη της γραφής της Λίλας Τρουλινού  καταφέρνει να δώσει τα πολλαπλά σημαινόμενα ενός γεγονότος, με τόση αληθοφάνεια, που δεν μπορείς να ξεδιακρίνεις εύκολα τον πυρήνα του σημαίνοντος, του γεγονότος. Γιατί, το γεγονός φυσικά ένα είναι. Οι ερμηνείες αλλά και οι σκοπιμότητες γύρω από αυτό πολλές.

Αίφνης, σηκώνεται βοριάς, δυνατός χειμερινός βοριάς, που ρημάζει τ’ αγκάθια, τα ξεριζώνει και τα παρασέρνει, τ’ αγκάθια κυλιούνται στο χώμα, συνωθούνται και κουβαριάζονται, συσπειρώνονται και κατρακυλάνε, μπήγουν τα λέπια τους το ένα στ’ άλλο, βγάζουν λεπίδες, μπήγουν μαχαίρια, ρίχνουν φαρμακερές σαΐτες, τσακίζονται, κομματιάζονται, θρυμματίζονται, όλος ο κάμπος ξερνάει αγκάθια, όλος ο κάμπος κατρακυλάει, όλος ο κάμπος μια φουρτούνα. «Παππού, κρατήσου!» ουρλιάζει ο Φρίξος. «Παππού, κρατήσου στη σχεδία!» και ο παππούς με τη μαύρη καλύπτρα στο μάτι υψώνει την πειρατική σημαία και πιάνει το τιμόνι, ενώ τα παιδιά κωπηλατούνε με μανία, βοριάς συντρίβει το κατάρτι, βοριάς σπάει το τιμόνι, βοριάς διαλύει τη σχεδία κι όλοι βουτούν μέσα στη θύελλα των αγκαθιών.

Διώνη Δημητριάδου