Η Διώνη Δημητριάδου

κουβεντιάζει στο BOOK TOUR

με τον Θεοφάνη Θεοφάνους

(αναδημοσίευση από το περιοδικό Booktour http://www.booktourmagazine.com/news/gnoriste-ti-dioni-dimitriadoy/)

Σύντομο βιογραφικό

Η Διώνη Δημητριάδου γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη αλλά ζει εδώ και πολλά χρόνια στην Αθήνα. Αξιοποίησε τις σπουδές της σε ιστορία και αρχαιολογία διδάσκοντας σε δημόσια λύκεια. Γράφει ποιήματα αλλά και πεζά (λογοτεχνικά και δοκιμιακά) και ασχολείται με τα γραπτά των άλλων κάνοντας επιμέλειες εκδόσεων και δημοσιεύοντας άρθρα κριτικής λογοτεχνίας σε έντυπα και διαδικτυακά περιοδικά. Συμμετείχε στη συντακτική ομάδα του περιοδικού Η Εν Λόγω Τέχνη από το 1999 ως το 2004. Έχει εκδώσει έξι βιβλία και έχει συμμετάσχει σε συλλογικές εκδόσεις, ενώ ποιήματά της και πεζά έχουν δημοσιευθεί σε λογοτεχνικά περιοδικά. Διατηρεί στο διαδίκτυο το ιστολόγιο (blog) «Με ανοιχτά βιβλία» meanoihtavivlia.blogspot.gr/. Η ποιητική συλλογή «Λέξεις απόκρημνες» είναι η πρώτη της προσωπική. 

Έργα:

Εγχειρίδιο για την παραγωγή λόγου (δοκίμια), εκδόσεις Νοών, Αθήνα 2010

Το ύφος και το ήθος (δοκίμια), εκδόσεις Νοών, Αθήνα 2010

Το ατελιέ (διηγήματα), εκδόσεις Νοών, Αθήνα 2011

Ο χώρος ανάμεσα (νουβέλα), εκδόσεις Νοών, Αθήνα 2013

Τα κοινά και τα ιδιωτικά (διηγήματα), εκδόσεις Νοών, Αθήνα 2014

Σύμη, με τα μάτια της ψυχής (συμμετοχή με ιστορικό άρθρο: «Σύμη, 19ος και 20ος αιώνας, η Ακμή), εκδόσεις Ι. Σιδέρης, Αθήνα

19ος και 20ός αιώνας, η Ακμή»), εκδόσεις Ι. Σιδέρης, Αθήνα 1998

CRAFTBOOK II – ετερότητα (συμμετοχή με ποιήματα), μικρές εκδόσεις, Αθήνα 2015

2η ποιητική ανθολογία (συμμετοχή με ποιήματα), εκδόσεις Διάνυσμα, Αθήνα 2015

3η ποιητική ανθολογία (συμμετοχή με ποιήματα), εκδόσεις Διάνυσμα, Αθήνα 2016

Ανθολόγιο ΣυνΠοιείν (συμμετοχή με ποιήματα και πεζά), εκδόσεις Όστρια, Αθήνα 2016

Έρως αιέν [επιμέλεια: Θωμάς Κοροβίνης] (συμμετοχή με ποιήματα),

Μουσείο Ελιάς και Λαδιού Πηλίου, Βόλος 2016

Λέξεις απόκρημνες (δίγλωσση ποιητική συλλογή), με το ελληνικό πρωτότυπο κείμενο της Διώνης Δημητριάδου και την αγγλική μετάφραση από τους: Robert Crist και Despina Lala – Crist, Μικρές εκδόσεις, Αθήνα, 2017

Ο βιωμένος χρόνος - μικρές ιστορίες, Εκδόσεις ΑΩ, 2017

Ενότητα 1η: Εκ των έσω

Ποια παιδική σας ανάμνηση παραμένει ανεξίτηλη;

Η παιδική ανάμνηση έρχεται από τη γενέθλια πόλη, τη Θεσσαλονίκη, και είναι μια εικόνα ανήσυχης αναμονής που μεταλλάσσεται σε αίσθηση ανακούφισης και αγαπημένης γαλήνης. Ο παππούς και ο αδελφός μου που στρίβουν τη γωνία επιστρέφοντας από τον κινηματογράφο, όπου παρακολούθησαν δύο φορές την ταινία (γι’ αυτό και η ανησυχία στο σπίτι). Ίσως τότε κατάλαβα για πρώτη φορά ότι για τα όμορφα πράγματα μπορείς να κάνεις και μικρές παρασπονδίες.

Και ως ενήλικη; Τι είναι αυτό που συχνά πυκνά ανασύρετε στη μνήμη σας και αποτελεί πάντα ένα καλό εφαλτήριο για το μέλλον;

Προσπαθώ, όσο γίνεται, να μένω στο σήμερα. Ωστόσο δεν μπορώ να αποφύγω κάποια πισωγυρίσματα του νου, καθώς μάλλον η μνήμη έχει τους δικούς της νόμους και συχνά αυθαιρετεί. Έτσι καμιά φορά θυμάμαι τα πιο επαναστατικά χρόνια, εκείνα με το ρίσκο τους, τις πολλαπλές αναμετρήσεις τους, και σκέφτομαι πως οι αγώνες τις περισσότερες φορές γίνονται άθυρμα στα χέρια των πολιτικών ή των πολιτικάντηδων, αν προτιμάτε. Αυτή η σκέψη πάντα με προφυλάσσει από τις κακοτοπιές και με κάνει να μετρώ με σύνεση όσα ακούω.

Εκλάμψεις, αναλαμπές; Συνήθως με ποιον τις μοιράζεστε;

Συνήθως με τον σύντροφό μου, που είναι πάντα δίπλα μου να με ανέχεται και στις εκλάμψεις αλλά και στις πιο σκοτεινές στιγμές.

                                                                                                                 

Ο άνθρωπος, ανέκαθεν, ως οντότητα ζει ανάμεσα σε πειρασμούς. Ασπίδες έχουμε;

Εξαρτάται πώς εννοούμε τη λέξη αυτή. Αν αποφύγουμε το θρησκευτικό πλαίσιο, που οπωσδήποτε δεν μας οδηγεί με καθαρό μυαλό, μπορώ να σας πω ότι όλα αυτά που μας «πειράζουν» και μας προκαλούν είναι ευπρόσδεκτα. Είναι αυτά που μας βγάζουν από την πεπατημένη οδό και μας οδηγούν σε πιο ολισθηρά ίσως μονοπάτια, ωστόσο πολύ πιο ενδιαφέροντα. Φυσικά με όλο τους το ρίσκο.

Τι σας προσγειώνει απότομα;

Συχνά η αίσθηση του σύντομου χρόνου. Ο άθλιος αυτός θέλει να θυμίζει την πιεστική παρουσία του, συνήθως την ώρα που θέλω κάτι άλλο να κερδίσω πέρα από την επιβεβαίωση ότι (για μια ακόμα φορά) είμαι μέσα  στις προθεσμίες.

                                                                                                    

Δώστε μου ένα λόγο για ν’ αγαπήσει κανείς τη μέρα.

Α, αυτό έχει εύκολη απάντηση. Αγαπάς την κάθε καινούργια μέρα ακριβώς γι’ αυτή την απρόσμενη ανανέωσή της κάθε πρωί.

Σε ποια εποχή συναντάμε την αληθινή Διώνη, όπου συμμετέχουν σε αυτό που ζει όλα τα μέρη του σώματος (σώμα, μυαλό, ψυχή); 

Ίσως σε κάθε εποχή, θα έλεγα. Απολαμβάνω την κάθε εποχή, όταν μπορώ να κάνω όσα μου αρέσουν. Και αυτά είναι τόσο πολλά για να χωρέσουν μόνο σε μία.

Ποια είναι η ραχοκοκαλιά της ζωής;

Θα έλεγα ότι είναι το κάθε τι που την κάνει να στέκει όρθια, να μη λυγίζει, όπως ακριβώς συμβαίνει και με το σώμα μας. Αυτό το κάθε τι, βέβαια, ποικίλλει από άνθρωπο σε άνθρωπο. Σε μένα μετράει πολύ η συντροφικότητα, όπου και όπως τη συναντήσω. Με βοηθάει στη στήριξη. Όχι μόνο του σώματος αλλά της ζωής στο σύνολό της.

Ενότητα 2η: H τέχνη της γραφής

Από τα είδη του λόγου, ποιο σας συγκινεί/συναρπάζει περισσότερο;

Όλα τα είδη μου αρέσουν, το κάθε  ένα στην ώρα του. Άλλοτε με συγκινεί η ποίηση, άλλοτε ο πεζός λόγος. Αγαπώ και τον δοκιμιακό λόγο, και συχνά τον ανακαλύπτω κάτω από τις λέξεις της ποίησης ή της πεζογραφίας. Άλλωστε ο λόγος ένας είναι, όσες μορφές και  αν του δώσουμε, με όσες εκφράσεις διαφορετικές και αν ντύσουμε τη σκέψη μας.

Υπάρχει λογοτεχνικός ήρωας του οποίου το γραφτό της μοίρας θα αλλάζατε;

Ο αναγνώστης, ξέρετε, είθισται να παρεμβαίνει στα διαβάσματά του και καμιά φορά να ανατρέπει τα πάντα. Ναι, συμβαίνει να θέλω αλλιώς τη λογοτεχνική μοίρα κάποιου ήρωα. Σκέφτομαι, για παράδειγμα (και με αυτό σας πάω στα πολύ παλιά γραμμένα) ότι, αν μπορούσα, θα ανέτρεπα τη μοίρα του Οιδίποδα, όμως δεν με ρώτησε ποτέ κανείς, όπως άλλωστε κανείς δεν ρώτησε  και τον ίδιο.

Η γραφή απαιτεί πειθαρχία ή λειτουργεί αυτόματα;

Σε μένα λειτουργεί αυτόματα και με ξαφνιάζει με τις στιγμές της. Παρατηρώ πολύ γύρω μου, αγαπώ τις σιωπές του κόσμου, αντλώ από τα ασήμαντα και ευτελή. Αιφνιδιαστικά εντελώς κάτι από αυτά μεταλλάσσεται σε επιτακτική ανάγκη καταγραφής. Έ, έτσι ξεκινούν όλα.

                                                                                        

Επιλέγετε ένα καλοξυσμένο μολύβι ή μια καινούργια γραμματοσειρά ενός πολυμέσου, για να ζυμώσετε το χρόνο, τον τόπο, τους ήρωες ως πρώτη επαφή με τη σελίδα;

Ξεκινώ συνήθως με καλοξυσμένο μολύβι. Κλασικά πράγματα. Ολοκληρώνω πάντα, όμως, με την πληκτρολόγηση. Σπουδαία εφεύρεση ο υπολογιστής, μη γελιόμαστε.

Ας π(ι)ούμε μαζί έναν αγαπημένο σας στίχο/φράση/απόσπασμα από την εγχώρια ή παγκόσμια λογοτεχνία.

Είναι τόσο πολλά που μου έρχονται στον νου τώρα. Ας επιλέξω κάτι που με έχει επηρεάσει πολύ: «Ακόμα κι ο ίδιος ο αγώνας προς την κορυφή φτάνει για να γεμίσει μια ανθρώπινη καρδιά. Πρέπει να φανταστούμε τον Σίσυφο ευτυχισμένο» (Αλμπέρ Καμύ, Ο μύθος του Σίσυφου, Δοκίμιο πάνω στο παράλογο). Το πρωτοδιάβασα στην ηλικία των 16 μόλις χρόνων, και εδώ και 45 χρόνια συναπτά έχει στοιχειώσει τη σκέψη μου.

Ενότητα 3η: Μια φράση ασυμπλήρωτη

 (Ένα μικρό λογοπαίγνιο με αφορμή τον τίτλο βιβλίου «Να ζεις, να αγαπάς και να μαθαίνεις» του  Δρ. Φελίτσε Λεονάρντο Μπουσκάλια)

Να ζεις, να αγαπάς, να μαθαίνεις και να ελπίζεις πως… να ζεις, να αγαπάς, να μαθαίνεις και να ελπίζεις πως θα σου φτάσει ο χρόνος για όλα αυτά.

Υ.Γ.: Οι ταινίες κρύβουν μέσα στη συντομία τους μεγαλειώδεις πανανθρώπινες αξίες. Υπάρχει κάποια την οποία, από πλευράς σεναρίου, μας παροτρύνετε να δούμε;

Θα πρότεινα να δείτε την πιο μαγική, κατά τη γνώμη μου, από όλες: «Τα φτερά του έρωτα» του Βιμ Βέντερς. Ο αρχικός της τίτλος, βέβαια, μου αρέσει πιο πολύ: Ο ουρανός πάνω από το Βερολίνο (Der Himmel über Berlin).

Διαβάστε περισσότερα: http://www.booktourmagazine.com/news/gnoriste-ti-dioni-dimitriadoy/