Η διαχρονική αξία του κλασικού έργου Σοφοκλέους Αντιγόνη και Σελίδες για την Αντιγόνη εκδόσεις Gutenberg

Η διαχρονική αξία του κλασικού έργου

Σοφοκλέους Αντιγόνη

και

Σελίδες για την Αντιγόνη

εκδόσεις Gutenberg

Η διαχρονικότητα του κλασικού έργου έτσι πρέπει να εννοείται, με τις αντοχές που αυτό έχει απέναντι στις οφειλές του χρόνου. Ο χρόνος γράφει πάνω του, όπως κάποτε το έργο έγραψε πάνω στον χρόνο διασπώντας για μια στιγμή το συνεχές του.

Από τις εκδόσεις Gutenberg (σειρά Αρχαίο Δράμα) κυκλοφόρησε η Αντιγόνη, σε μεταγραφή, σημειώσεις και σχόλια του Συμεών Γρ. Σταμπουλού.  Αυτό, όμως, είναι μόνον το πρώτο μέρος του βιβλίου. Στο δεύτερο μέρος (Σελίδες για την Αντιγόνη)  φιλοξενούνται τρία δοκίμια για την τραγωδία, που παρουσιάζονται για πρώτη φορά στα ελληνικά γράμματα, από τους: Friedrich Hölderlin, Søren Kierkegaard και Martin Heidegger. Τα τρία αυτά δοκίμια σχολιάζονται διεξοδικά από τον Σταμπουλού. Συμπληρωματικά στο τέλος του βιβλίου παρατίθεται λυρική απόδοση των χορικών της τραγωδίας από τον Στέφανο Γιονά.

Μία πολύ ξεχωριστή έκδοση, που προσθέτει στη διαχρονική μελέτη του έργου, ένα εξαιρετικό βιβλίο για την Αντιγόνη, την τραγωδία που κατά τον Hegel αποτελεί «το εξοχότερο και αρτιότερο έργο στον αρχαίο και σύγχρονο κόσμο».

Εδώ ένα απόσπασμα από το δοκίμιο του Kierkegaard «Η ανάκλαση του αρχαίου στο σύγχρονο τραγικό στοιχείο»:

Θα ήθελα να αποκαλέσω την Αντιγόνη μας νύφη με μια άλλη, ωραιότερη ίσως έννοια, μάλιστα είναι σχεδόν κάτι περισσότερο από νύφη, είναι μητέρα, είναι, από καθαρά αισθητική άποψη, virgo mater, κουβαλά το μυστικό της στην καρδιά, κρυφό και κρυμμένο. Η ίδια ταυτίζεται με τη σιωπή, ακριβώς επειδή είναι μυστηριώδης, αλλά αυτή η επιστροφή στον ίδιο της τον εαυτό, η οποία βρίσκεται μέσα στη σιωπή, της προσδίδει στάση υπερφυσική. Είναι υπερήφανη για τη θλίψη της, είναι ζηλότυπη, επειδή η θλίψη της είναι η αγάπη της. Εντούτοις όμως, η θλίψη της δεν είναι καμία νεκρή, αμετακίνητη περιουσία, μετακινείται διαρκώς, γεννά οδύνη και γεννιέται με την οδύνη.