Τρία  ποιήματα της Πόπης Παντελάκη

Μεγαλώνω

Γέμισε ο κόσμος έκπτωτους αγγέλους

με μάτια θολά απορημένα

Λουλούδια της νύχτας

χωρίς ευωδιά

με τσακισμένους μίσχους

ανοιχτούς λαιμούς

που αιμορραγούν

Σταμάτησαν οι μουσικές

Οι συναυλίες των χρωμάτων

έμειναν στη μέση

Οι ιστορίες των ανθρώπων

μετέωρες

Όλα άλλαξαν

Μου είναι δύσκολο να ονειρεύομαι

Μεγαλώνω

Επαρχία

Μια ζωή που ξοδεύεται σταγόνα σταγόνα

λεπτό το λεπτό

στα καφενεία

Μια απέραντη πατρίδα καφενείο

Τσιγάρο

Πόκα

Ανία

Η ζωή περνά αόρατη

και χάνεται λυπημένη

Μ’ ένα δάκρυ- διαμάντι στα βλέφαρα

Φυτά εσωτερικού χώρου

Φυτά εσωτερικού χώρου είμαστε

Άβουλοι, δειλοί

Μαραινόμαστε πρόωρα

ανάμεσα στους ψυχρούς τοίχους

όπου κρέμονται

τ’ αυστηρά πορτραίτα των προγόνων

Με άγρυπνο βλέμμα

παρακολουθούν τις κινήσεις μας

Σε επίχρυσες κορνίζες καδραρισμένα

τα πρέπει 

τα μη

τα «οφείλω»

μην τυχόν και λοξοδρομήσει η ζωή μας

Παραμονεύουν Σειρήνες

να μας μαγέψουν με τα τραγούδια τους

Ο απέραντος ωκεανός μάς ελκύει

Το άγνωστο είναι πρόκληση

Όμως εμείς πρέπει να περιοριστούμε

ανάμεσα στους ψυχρούς τοίχους

ασφαλείς

Ώσπου να πεθάνουμε ένα πρωί

από ασφυξία.

Πόπη Παντελάκη

(από την ποιητική συλλογή «Παραδείσια πουλιά στο καπέλο μου», εκδόσεις Σκαραβαίος)

Σχολιάζοντας τα τρία ποιήματα

Στην ποίηση της Πόπης Παντελάκη εύκολα ανιχνεύεται η ωριμότητα. που έρχεται μέσα από μια ζωή γεμάτη βιώματα. Λέξεις δυνατές, εικόνες σαφείς και συχνά οδυνηρές. Η αλήθεια τους εμφανής μέσα από την προσωπική κατάθεση, η οποία επιλέγει τη λιτότητα στην έκφραση –ακόμα μία ένδειξη ώριμου λόγου. Στο ποίημα «Μεγαλώνω» οριοθετημένη η ζωή μέσα από την καταμέτρηση του χρόνου. Το οδυνηρό πρώτο πρόσωπο του ρήματος δεν αφήνει περιθώρια αμφιβολίας. Το ποιητικό υποκείμενο βλέπει τη ζωή με την αλήθεια που γράφει μέσα του το βάρος των αμείλικτων χρονικών διαστημάτων. Η «Επαρχία» περιγράφει -με τη δύναμη του ελάχιστου (αλλά σημαντικού)- μια εικόνα ζωής που καταχράται την ουσία της εγκλωβισμένη στη στενότητα του χώρου. Η άλλη Ελλάδα. Όσο για τα «Φυτά εσωτερικού χώρου» είναι κυρίαρχο κι εδώ ένα κλειστό τοπίο, στο οποίο περιχαρακώνεται μια ζωή κατ’ επιλογήν των προσώπων, που δεν διανοούνται να ανοίξουν τον ορίζοντα μακριά από την ασφάλεια των προκαθορισμένων στερεοτύπων. Η Πόπη Παντελάκη αφήνεται να φιλοσοφήσει μέσα από τους στίχους της, τοποθετώντας έτσι τον λόγο της στις πιο ενδιαφέρουσες ποιητικές καταγραφές.

(Διώνη Δημητριάδου)

Η Πόπη Παντελάκη γεννήθηκε στην Αθήνα από γονείς Χιακής καταγωγής. Σπούδασε Αγγλική φιλολογία στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο. Εργάστηκε σε Δημόσια και Ιδιωτικά σχολεία. Από νωρίς ασχολήθηκε με την ποίηση και τη στιχουργική. Ποιήματά της έχουν δημοσιευθεί σε λογοτεχνικά περιοδικά, ανθολογίες και εφημερίδες. Διακρίθηκε σε ποιητικούς διαγωνισμούς και έλαβε πρώτα βραβεία για τα ποιήματά: «Τρελός ή αναρχικός» από την Ένωση ελλήνων και «Ο κήπος με ατ όνειρα» από την Εταιρεία Γραμμάτων και Τεχνών. Η συλλογή ποιημάτων «Παραδείσια πουλιά στο καπέλο μου» είναι η πρώτη που κυκλοφορεί.

(η φωτογραφία είναι της Μαργαρίτας Μαστροκάλου)