Μνήμη Κωστή Παλαμά

Γραμμένο το 1907 από τον Κωστή Παλαμά.

Θα μπορούσε να διαβάζεται από όλους τους κατατρεγμένους του κόσμου και να απεικονίζει κάθε φορά το δράμα ολόκληρο βάζοντας πίσω από τους στίχους του όλη την ορμή για ζωή, όσο ανέλπιδη κι αν φαίνεται.

«Μας ταπεινώσαν όλες οι ταπείνωσες·

με την απόφαση την ήσυχη του ανέλπιδου

ρουφήσαμε όλους τους καημούς κι όλους τους τρόμους,

στη χώρα που όλες οι ζωές σα φυτρωμένες,

φτερό την κάμαμε τη ρίζα μας, και φύγαμε

μακριά στα ολάνοιχτα προς τους μεγάλους δρόμους».

(Κωστής Παλαμάς, από τον «Δωδεκάλογο του Γύφτου»)