Η αμοιβή της μυωπίας

του Τάσου Σ. Μάντζιου

Άνθρωπε!

είπε απόκοσμη η φωνή,

συνδαιτημόνα, εσύ, του εαυτού σου!

Άνθρωπε, μύωπα και βαρήκοε!

Στα χαμηλά αναζητάς το νόημα.

Στα ευτελή και στα φθαρτά

ψάχνεις απάντηση και ουσία.

Κοιτάς να ξεδιψάσεις σε λιμνάζοντα.

Τρύπιος είν’ ο μανδύας που φοράς,

μήπως και κρύψεις τα μεγάλα σου ελλείμματα.

Πάρε τα μάτια, από πάνω σου, άνθρωπε,

άνοιξε τη ζωή σου,

να μπαίνει μέσα ουρανός!

Να ’ρθουν να κατοικήσουν

ο έρωτας, η άδολη φιλία κι η ειλικρίνεια.

Η καλοσύνη, η χαρά και η εμπιστοσύνη.

Η ηδονή να δίνεις και να δίνεσαι.

Η ευτυχία να μοιράζεσαι.

Να μπούνε μέσα άνθρωποι.

Να κάνεις όνειρα μαζί τους.

Της ηλακάτης τους το νήμα

με το δικό σου να μπλεχτεί.

Αυτά είναι, άνθρωπε, το νόημα.

Κι είν’ η αγάπη,

η ουσία και η απάντηση.

Άνοιξ’ τα μάτια σου και κοίταξε!

Του άφρονος εγωισμού σου

σου φανερώνω την κατάληξη.

Την αμοιβή, κοίτα, της μυωπίας σου!

Και τότε, έστρεψα και κοίταξα.

Κι ήμουν σαρκίο τρεμάμενο, εγώ,

εν μέσω πνιγηρών αντικειμένων.

Και πάλι κοίταξα

κι ούτ’ έναν άνθρωπο στο πλάι μου,

να με νοιαστεί, δεν είδα…

Τάσος Σ. Μάντζιος