Του θυμού θυμοσοφικά

Θυμός παρακοιμώμενος

παραφυλάει όλες τις παρόδους

μήπως μια ηρεμία απρόσμενη κάνει να ξεμυτίσει

Αέναος τροφοδότης

ακούραστος συνοδοιπόρος στα βήματά μου

μαύρο ή γκρίζο φόντο σχεδόν όλων των στίχων μου

συνυπογράφει καταθέσεις εσώτερου εαυτού

Μοιάζει καμιά φορά με λύπη

καθώς τις λέξεις καταπίνει

για να λειάνει κοφτερές γωνίες

Δεν ξεγελιέμαι

Θυμός στο βάθος είναι

που ορίζοντες ανοίγει

απέναντι σε ανοησία απύθμενη

σε παραλλάξεις των μορφών

να φαίνονται γλυκύτερες

να κρύβουν το φαρμακερό κεντρί

Στο τέλος σύντροφος μου γίνεται

οικείος

φιλικός

Μόνο που τότε

κινδυνεύω εγώ απ’ αυτόν

Πάντα κακή κατάληξη έχουν  τέτοιες φιλίες.

Διώνη Δημητριάδου