Τα ταξίδια πάλι

Το πιο σύντομο ταξίδι είναι αυτό που δεν αρχίζει. Κινούνται με ταχύτητα οι εικόνες στο μυαλό, κάθε τόσο και  ένας άλλος προορισμός. Μα βλέπει πως ούτε που κουνήθηκε απ’ το δωμάτιο κρατώντας στο χέρι το μολύβι μπροστά σε μια μοναχική λευκή σελίδα. Τίποτε δεν έγραψε ούτε για τα ταξίδια ούτε για το «φθάσιμον εκεί». Και οι λέξεις (αδιάφορες για την απρόσμενη ακινησία) τρέχουν. Μόνο τις ακούει, μα δεν τις βλέπει.  Πειραιάς, λιμάνι, πλοίο, κατάστρωμα, ανοιχτά στο Αιγαίο, και μετά μια σειρά από νησιά. Μόλις πιάσει το τελευταίο ντόκο, κατεβαίνει από την ψηλή καρέκλα, μαζεύει τα χαρτιά, και με μισόκλειστα μάτια από την κούραση του ταξιδιού πάει για ύπνο. Το πιο σύντομο ταξίδι είναι αυτό που δεν τελειώνει.

Διώνη Δημητριάδου

(φωτογραφία: Wolf Suschitzky)