Η Αρσινόη Βήτα (Αγγελική Γιαννοπούλου)

μιλά για την απουσία

''Το πρόσωπο της απουσίας''

1.

Παντέρμη η μέρα

πολύβουη νύχτα

στης πιο απόμακρης σκέψης το δρομάκι

ανοίγω το βήμα

στη μόνη ελπίδα για ουρανό τη μακρινή

και σβήνω τη θύμησή σου

από το τετράδιο του χρόνου

για να μπορώ να πω ικετευτικά λόγια

στο μόνο που αγάπησα πρόσωπο

της απουσίας σου

λευκό στιλπνό κι άπιαστο

σαν πούπουλο στον αέρα που χάνεται

στους επιπόλαιους στροβιλισμούς του.

2.

Φωτογραφία από μια λύπη

που ξεθώριασε ο χρόνος.

Επιστροφή της μνήμης

από ένα ταξίδι μάταιο.

Αφόρητη η σιωπή της απουσίας

μα η ματαιόπονη παρουσία πιότερο.

Απρόσμενος ο άνεμος της προδοσίας.

Η υπομονή και η προσμονή εξαντλημένες.

Δραπέτευσα τη νύχτα σε ένα όνειρο.

Για να βρω νέα φτερά στο κατώφλι της πόρτας μου

νέα φωνή να δώσω στους χτύπους της καρδιάς

όταν  ξυπνήσω.

''Απουσίες''

Xαράζεται ένας κύκλος, κλείνει μια ιστορία.

Γραμμένη με το μελάνι της καρδιάς. Ούτε θυμός, ούτε λύπη. Αποδοχή.

Κάποιες στιγμές αναμνήσεων, ίσως και κάποιο δάκρυ. Κι άλλες μισό χαμόγελο τιμής ένεκεν στο χρόνο.

Τιμής ένεκεν στη μαγεία μιας απονήρευτης κι αγνής πρόθεσης. Του ονείρου και των ελπίδων που μοιράστηκαν. Κάτω από τον ίδιο ουρανό.

Ακούγεται ο σφυγμός της καρδιάς. Η ζωή επιμένει. Είναι το τώρα. Προσδοκά. Επινοεί. Συνεχίζει.

Ανεβαίνει στο τρένο με νέο προορισμό. Κρατώντας τη βαλίτσα με ό,τι χρειάζεται, έχει ανάγκη. Χωρίς περιττά.

Απουσίες που δεν ήθελαν, δεν άντεξαν να γίνουν παρουσίες στον παροντικό και μελλοντικό χρόνο. Βάθυναν όμως κι ομόρφυναν το παρελθόν.

Απουσίες που το αντίτιμό τους το λένε εμπειρία. Ανεκτίμητη. Χωρίς μεταμέλεια. Μια ακόμα αποδημία. Στον κύκλο της ζωής.

Αρσινόη Βήτα (Αγγελική Γιαννοπούλου)

(οι φωτογραφίες του Hengki Koentjoro)