Συνομιλία ποιητών

Τα χρονικά διαστήματα, τόσο μα τόσο άρρηκτα δεμένα, που δεν ξεχωρίζει πια η χρονική στιγμή, έτσι που το μέλλον βυθίζεται στο παρόν κι αυτό με τη σειρά του χάνεται στο παρελθόν του. Και ο άνθρωπος; Να αναζητά εκείνο το ελάχιστο μερίδιο μιας ερμηνείας που του αναλογεί.

«Ο παρών χρόνος και ο παρελθών χρόνος

είναι ίσως και οι δύο παρόντες στον μέλλοντα χρόνο

και ο μέλλων χρόνος να περιέχεται στον παρελθόντα χρόνο»

(Τ.Σ. Έλιοτ, Τέσσερα κουαρτέτα Ι, απόδοση Χάρης Βλαβιανός)

«Ο χρόνος, το τώρα, το πριν, το μετά, το ποτέ και το πάντοτε

Η γέννηση και ο θάνατος

Η αρχή και το τέλος και πάλι η αρχή και το τέλος πάλι

Το όλο και το μέρος του τ’ αδιαίρετο

Ο άνθρωπος, η γη και το σύμπαν»

(Δέσποινα Καϊτατζή – Χουλιούμη, Διαδρομές)

(δίσκος της Φαιστού, β΄όψη, 2η χιλιετία π.Χ.)