"Κατρακυλώντας κάτω απ'
τ' αυλάκι
(Από το Μηχανικό Μολύβι)
μαζί με δύο φωτογραφίες του Σταύρου Χαμπάκη
(like a rolling stone)
Όσο κι αν με δανέζικο σαλόνι
άλλους καμώθηκαν
Χαλκώματα και ασπροκέντια μου
παραδόθηκαν
Κι εγώ τα γάνωσα και τα μαντάρισα
για να κρατήσουν
Δεν είμαι σίγουρη για τους
επόμενους τι θα αφήσουν
Της Πόλης παραμύθια μου
διηγήθηκαν
Στης Σαλονίκης νοερά με
περπατήσανε την παραλία
Σιατιστινά γουναρικά δε μου
αρνήθηκαν
Βλάστη, Κοζάνη και Παραμυθιά
πλαισίωσαν την ιστορία
Μα εγώ σε γειτονιά στον κόσμο
ήρθα της πρωτεύουσας
Εδώ αγάπησα της πόλης τους
ψιθύρους
Έχω όμως κι όψη τέτοιας φόδρας κι
όχι δευτερεύουσας
Εκείνων τα όνειρα σφιχτά με
δένουνε με πίρους
Πόσο μετράει ένα αυλάκι για τα
ανθρώπινα
Έχει στ' αλήθεια τόση σημασία το
πάνω ή κάτω
Ή μόνο το νερό του που κυλάει
μετράει - κι εγώ το 'πινα -
Και μόνον έτσι ξέρω να πηγαίνω
παρακάτω
(Αυλάκι μπορεί ωστόσο να
ονομάσεις και μια θάλασσα
Του Εύξεινου το πέρασμα, του
λιβυκού πελάγους
Δες κι έτσι όσους την διαβαίνουν
με μιαν ανάσα
Κρίμα - ντροπή και πόνο κουβαλούν
προσφυγιάς άγους)
"Μηχανικό Μολύβι"
(οι φωτογραφίες είναι του Σταύρου Χαμπάκη)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου