Το Βλέμμα της Δέσποινας Καϊτατζή-Χουλιούμη

Το Βλέμμα

                                                      της Δέσποινας Καϊτατζή-Χουλιούμη

          

                Κάθονταν δίπλα δίπλα σε συνεδρίαση συμβουλίου κάποιας οργάνωσης. Την κοίταξε απ’ το πλάι με την άκρη του ματιού με ένα διαυγές και βαθύ βλέμμα γεμάτο δίψα, ομολογίες, καλέσματα. Ήταν εκείνο το βλέμμα το έξυπνο κι οξύ που τη διαπέρασε σύγκορμα. Το  ’χει  αποθηκεύσει στα τιμαλφή της μακράς μνήμης. Είναι σαν να το βλέπει ακόμη. Ναι, το βλέπει ανά πάσα στιγμή που επιθυμεί να το ανακαλέσει εκείνο το υγρό καθάριο βλέμμα που διείσδυσε μέσα της και ξεσήκωσε ποτάμια και  χειμάρρους συγκινήσεων. Δεν ειπώθηκε τίποτε με λόγια. Ήρθε και την επισκέφτηκε μετά από κάποιες μέρες. Περάσαν ένα διήμερα στο κρεβάτι και στην κουζίνα της. Εκεί στην κουζίνα ημίγυμνοι, τρώγοντας ομελέτα που της είχε ετοιμάσει δόθηκε σιωπηρά η πρώτη συναίνεση. Κάποια στιγμή καθισμένη στην αγκαλιά του ένιωσε να την περιβάλει η στοργή του. Πατρική. Ήταν τότε που του αφέθηκε ολοκληρωτικά. Της τηλεφώνησε σύντομα ήταν λίγο πριν τις γιορτές. Την καλούσε να πάει να μείνει μαζί του στην πόλη όπου ζούσε, στο σπίτι του. Εκείνο το βράδυ τον είδε στον ύπνο της μέσα σ’ ένα ειδυλλιακό τοπίο μ’ ένα βιβλίο στο χέρι. Ανήμερα Χριστουγέννων άφησε το γάτο της τον Αλήτη στις φίλες της, ετοίμασε όπως όπως μια βαλιτσούλα και πήγε κοντά του. Την περίμενε με τη γκαρσονιέρα γεμάτη γλάστρες. Είχε πρασινίσει ο τόπος διευρύνθηκε, μεταμορφώθηκε. Στο μικρό χώρο έβλεπε έναν απέραντο κήπο.  Έκαναν έρωτα στο κρεβάτι του. Σκούπισε διακριτικά τα δακρυσμένα μάτια. Σαν να είχε λυθεί ένας κόμπος μέσα της. Βουβό κλάμα για το χρόνο που χρειάστηκε να περιμένει για να νιώσει αυτό το ολοκληρωτικό άγγιγμα. Σαρκικό και ψυχικό χάδι.  Κάτι σαν ευγνωμοσύνη γι’ αυτή τη γαλήνια ερωτική θαλπωρή που μόλις είχε βιώσει. Ένα μεταξένιο σεντόνι απλώθηκε πάνω της  αίσθημα γαλήνης ευλογημένο. Κοιμήθηκαν στριμωγμένοι στο μονό κρεβάτι του αγκαλιά κι αυτός όλη νύχτα να τη σκεπάζει. Της παρέδωσε το λογαριασμό με τις ελάχιστες οικονομίες που διέθετε. Για να βάλει το δικό της χρώμα στο σπίτι, της είπε. Τα βράδια της διάβαζε το Δοξαστικό “τα κορίτσια η πόα της ουτοπίας”. 

Πάλεψαν δεν ήταν καθόλου εύκολο. Έδωσαν  μάχες για την αγάπη. Για να πορεύονται ο ένας δίπλα στον άλλον. Θα γιόρταζαν την επέτειο των σαράντα χρόνων μαζί.

Δέσποινα Καϊτατζή-Χουλιούμη*

(στη φωτογραφία: Humphrey Bogart, Lauren Bacall)

*Η Δέσποινα Καϊτατζή-Χουλιούμη κλινικός ψυχολόγος –ψυχοθεραπεύτρια, (MSc) της Σχολής Εφαρμοσμένης Ψυχολογίας του Πανεπιστημίου Ουψάλα Σουηδίας, όπου έζησε και εργάστηκε στην Ανοιχτή Μονάδα της Ψυχιατρικής Κλινικής του Πανεπιστημίου Ουψάλα, είναι μέλος της Εταιρίας η Συντροφιά της Karin Boye (Karin Boye Sällskapet) και μέλος της Εταιρίας Λογοτεχνών Θεσσαλονίκης (ΕΛΘ).  Το «Λιγοστεύουν οι λέξεις», 2017, εκδ. Μελάνι είναι το τέταρτο ποιητικό της βιβλίο. Έχει εκδώσει επίσης τις ποιητικές συλλογές “Διαδρομές” 2015, εκδ. Γαβριηλίδης, “Συναισθηματικό αλφαβητάρι”, 2009, εκδ. UNIVERSITY STUDIO PRESS , “Ο Δρόμος”, 2006, εκδ. Δήμου Σερρών. Ποιήματά της δημοσιεύτηκαν σε έντυπα και ηλεκτρονικά λογοτεχνικά περιοδικά και περιέχονται σε ποιητικές ανθολογίες, όπως και μεταφράσεις της από τα σουηδικά. Είναι τακτική συνεργάτης του λογοτεχνικού περιοδικού http://www.intellectum.org όπου δημοσιεύονται μεταφράσεις της. Ποιήματά της έχουν μεταφραστεί στα  ιταλικά, αγγλικά, γερμανικά και βουλγαρικά.