Η Ματίνα Καρελιώτη γράφει για το βιβλίο «Ο βιωμένος χρόνος – μικρές ιστορίες» της Διώνης Δημητριάδου ΑΩ Εκδόσεις (η πρώτη δημοσίευση στο ιστολόγιο https://filolektikon.blogspot.gr/2018/02/blog-post_27.html

Η Ματίνα Καρελιώτη γράφει για το βιβλίο

«Ο βιωμένος χρόνος – μικρές ιστορίες» 

της Διώνης Δημητριάδου

 ΑΩ Εκδόσεις

(η πρώτη δημοσίευση στο ιστολόγιο https://filolektikon.blogspot.gr/2018/02/blog-post_27.html

Υπάρχουν κάποια βιβλία, τα οποία θες να τα κάνεις δικά σου από την πρώτη στιγμή της έκθεσής τους. Αυτό δεν είναι κάτι που μπορείς να το εξηγήσεις με βάση τη λογική. Ειδικά όταν έχεις στο ενεργητικό σου κάμποσες ώρες βιβλιοφαγίας και γνωρίζεις πόσο εύκολα μπορεί να παρασυρθείς από τίτλους και εξώφυλλα. Επίσης, κάποιες σπάνιες φορές, αισθάνεσαι σαν ο συγγραφέας να οδηγήθηκε μέσα από μια μυστήρια δύναμη, να γράψει κάτι μόνο για εσένα. Σαν να το περίμενες από καιρό. Κι όλα αυτά δίχως να έχεις την παραμικρή ιδέα για το τι μπορεί να είναι τελικά τυπωμένο μέσα στις σελίδες, που επιθυμείς διακαώς να ιχνηλατήσεις.

«Παράξενη η πορεία που ακολουθεί ο μέσα χρόνος. Και άχρονοι οι χρόνοι του. Ανοίγεις κάποιο παλιό τετράδιο, βρίσκεις στίχους γραμμένους κάποτε, δεν ξέρεις πότε, γιατί ποτέ δεν κράταγες ταυτότητα των σκέψεων. Μιλάν ακόμα μέσα σου, νιώθεις να πάλλεται πίσω τους μια φυγή.»

Αυτή ακριβώς η αίσθηση μου γεννήθηκε, όταν οι ΑΩ Εκδόσεις και η κυρία Διώνη Δημητριάδου ανακοίνωσαν τον Σεπτέμβριο του 2017 την έκδοση του νέου της συγγραφικού εγχειρήματος: «Ο Βιωμένος χρόνος – Μικρές ιστορίες». Πέρασαν τέσσερις ολόκληροι μήνες ώσπου να το αποκτήσω. Παρόλο που ανά τακτά διαστήματα, κατόπιν της εκδόσεως του, όλο και κάποιο μέρος από τις ιστορίες δημοσιεύονταν στο διαδίκτυο, δικαιώνοντας τις προσδοκίες μου, δεν μπορούσαν με τίποτα να συγκριθούν σε σχέση με την βιωμένη αίσθηση ολοκλήρωσης την στιγμή που η ανάγνωση του βιβλίου ξεδίψαγε την ψυχή μου.

«Θέλησε για λίγο να κρατήσει τη στιγμή,

να τη ζεστάνει μέσα στην παλάμη της, να μην της φύγει.»

Η αλήθεια είναι ότι γνωρίζοντας την γραφή της κυρίας Δημητριάδου ήμουν σίγουρη για το ποιοτικό αποτέλεσμα του βιβλίου. Η συγγραφέας, η οποία έχει εκδώσει έξι βιβλία, ποίησης, δοκιμιογραφίας  αλλά και πεζογραφίας, είναι μια ακοπίαστη εργάτρια του γραπτού λόγου, καθώς αρθρογραφεί σε λογοτεχνικά έντυπα, επιμελείται εκδόσεις και προσεγγίζει κριτικά τα έργα άλλων συγγραφέων και ποιητών, χαρίζοντας μας, με ποικιλόμορφο τρόπο, το συγγραφικό στίγμα της.

Η ανάγνωση του βιβλίου μου επιφύλασσε αρκετές εκπλήξεις, τόσο ως προς το είδος της γραφής, το οποίο διατηρεί πεζή μορφή μα ορθώνει ποιητικό ανάστημα, όσο και ως προς τις ιδέες, εικόνες, σκέψεις, αισθήσεις, τις οποίες κατακτούσε το θυμικό μου στο τέλος κάθε πρότασης.

Πιάστηκα λοιπόν από μια ΧΕΙΡΟΛΑΒΗ και ταξίδεψα σε έναν ΑΗΧΟ ΤΟΠΟ αλλά και σε ΕΝΑΝ ΚΟΣΜΟ ΚΛΕΙΣΤΟ. Έγινα Η ΑΠΟΣΚΕΥΗ «μιας γυναικείας φιγούρας στην αποβάθρα του συρμού» αλλά και το «Ως εδώ» της πενηνταεπτάχρονης κυρίας από την Κυψέλη. Συναντήθηκα με τον «προσωπικό μου λύκο» και του υποσχέθηκα σύντομα να τον ακολουθήσω σε «αυτά τα ταξίδια που είναι φτιαγμένα με σκληρά υλικά και μόνο για όσους αληθινά αντέχουν». Δικαιώθηκα με την ΕΜΜΟΝΗ ΜΕ ΤΗΝ ΑΦΗ ως αλλοτινή ψυχομέτρης και συγκλονίστηκα με τα «άλλα αγγίγματα πολλά απ’ αυτά του σύντομου χρόνου, που δεν έλπιζαν καθόλου σε μια μνημονική διαχρονικότητα, να με ξαφνιάζουν με την επιμονή τους».

Η συγγραφέας, μέσα από αυτό το έργο της, δεν συνδιαλέγεται απλά με τον χρόνο-εξουσιαστή των υπάρξεών μας. Αναμετριέται μαζί του. Τον κόβει σε κομμάτια και του λέει: «Τελικά δεν είσαι δα και τόσο φοβερός. Ξάνοιξε τα μάτια σου! Δες πόσο μικρός είσαι, αν κρατήσω μόνο το βιωμένο σου κομμάτι. Σώπασε επιτέλους να μου φωνάζεις πως πρέπει να προλάβω.»

«Κι εκείνο το πάντοτε πόσο παράταιρο ήταν!»

Αυτός είναι ο βιωμένος χρόνος. Αυτός που κρύβεται σε μια κούτα από ΣΤΟΛΙΔΙΑ και ένα μικρό δισκάκι 45 στροφών. Αυτός που κρύβεται σε μια συγκεκριμένη στιγμή μεγάλης ντροπής, σε ΜΙΑ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΥΠΟΘΕΣΗ, στα ΣΠΟΡΙΑ, σε ΕΝΑ ΚΑΠΕΛΟ ΠΟΥ ΕΚΔΙΚΕΙΤΑΙ, στο ΠΡΙΝ αλλά και στα ΝΥΧΤΕΡΙΝΑ ΑΠΡΟΟΠΤΑ.

Η διαίσθησή μου γι’ αυτή την ιδιαίτερη σχέση, την οποία προκαταβολικά αισθάνθηκα, με το συγγραφικό πόνημα της κυρίας Δημητριάδου, επιβεβαιώθηκε περίτρανα με τον ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ ΜΗΝΑ:

«Τον Αύγουστο τον αγαπώ πολύ.

………………………………………..

Από την άλλη σκέφτομαι πως όλη αυτή η αγάπη μπορεί να κρύβει και μια μικρή δόση προκατάληψης. Προσωπικός μήνας έτσι κι αλλιώς.»

Αυτός είναι ο βιωμένος χρόνος.

Αυτός που διαισθητικά σου λέει θα με θυμάσαι για πάντα και σου λέει την αλήθεια.

Για όσους διαβάζουν, το βιβλίο της Διώνης Δημητριάδου είναι ένα πολύτιμο δώρο στον εαυτό τους. Για όσους δεν διαβάζουν είναι μια καλή ευκαιρία να ξεκινήσουν.

Και τούτη ήταν μια κατάθεση από καρδιάς!

Ματίνα Κ. Καρελιώτη