Ἀλλόκοτη πολύ ἡ ἀγάπη 

π. Σταύρου Τρικαλιώτη

Ἀλλόκοτη πολύ ἡ ἀγάπη!

Γκρεμίζει τόν τοῖχο

τῆς σιωπῆς

κι ἑνώνει δύο ἄγνωστους

ὥς τά τώρα κόσμους.

Γίνεται φλύαρη

-πόσο φλύαρη Θεέ μου!-

Ξεπερνᾶ ἀκόμη

καί τά πιό γλυκόλαλα πουλιά

πού ξεφαντώνουν ἀπό τά χαράματα

στόν ρυθμό μιᾶς μουσικῆς μυστικῆς.

Μά ποῦ τίς βρίσκει

τόσες καινούργιες λέξεις

πού ἀναδύονται

σάν ἀπό παραμύθια;

Ἀλλόκοτη πολύ ἡ ἀγάπη!

Σάν μεθυσμένη τριγυρνᾶ

τά βράδια στά σοκάκια

καί τῆς ἀρέσει νά ἀναπαύεται τά πρωινά

σέ χωράφια ἀπάτητα.

Χθές τήν ἔπιασαν

καί τήν ἔκλεισαν

στό φρενοκομεῖο

γιά διατάραξη

-καθώς εἶπαν-

τῆς κοινῆς ἡσυχίας!

Σίγουρα

οἱ κλειδοκράτορες

τῆς ἀνθρώπινης λογικῆς

θά τήν τρελάνουν στά ἠλεκτροσόκ

γιά νά μήν μπορεῖ πλέον

νά φέρνει τόσο κοντά

τούς ἀνθρώπους...

π.Σταύρος Τρικαλιώτης

(φωτογραφία: Vlad Artazov)