Νίκος Α. Πουλινάκης

Τράπεζα φιλάσθενης νοσταλγίας

εκδόσεις ΑΩ

Τα φεγγάρια στην ποίηση του Νίκου Α. Πουλινάκη

Το φεγγάρι ως παρουσία είθισται να μπαινοβγαίνει στα ποιήματα, με το θράσος που του δίνει η εξωλογική του υπόσταση. Άλλοτε ως ειδυλλιακή  εικόνα να συμπληρώνει κάποιο συνήθως ερωτικό σκηνικό. Άλλοτε πάλι να υπενθυμίζει διακριτικά υποσχέσεις που αθετήθηκαν. Ποικίλες οι ποιητικές εμπνεύσεις που θέλουν κάτι από τη σεληνιακή αύρα στους στίχους τους. Μέσα σε όλες αυτές τις εισβολές του φεγγαριού υπάρχουν και κάποιες ξεχωριστές, ίσως για το ξάφνιασμα που προξενούν.

Στην ποιητική του συλλογή Τράπεζα φιλάσθενης νοσταλγίας ο Νίκος Πουλινάκης έχει δώσει το ελεύθερο στα φεγγάρια να κυκλοφορούν. Σταχυολογώ κάποιες από τις εμφανίσεις τους:

Ένα φεγγάρι ανηλεώς καταναλώνεται δημιουργώντας

[…]οφειλές που αφορούν τεκμαρτή

δαπάνη κατανάλωσης φεγγαριού

Αλλού ένας εργάτης του φεγγαριού καταφώρως αδικείται

[…]που τον στράγγιξε η νύχτα

ρουφώντας κάθε δάκρυ του

Αλλού πάλι τα φεγγάρια είναι

[…]αδήλωτα και ατημέλητα και παραπλανημένα

θύματα μιας ανυπότακτης νιότης.

Αλλού το θέλει

[…]ακυβέρνητο αποδημητικό φεγγάρι

Και αλλού το συναντάμε ως αυθεντικό δημιουργό ατμόσφαιρας

Τούτη η νύχτα, φτιαγμένη δίχως συντηρητικά

από ένα ολόγιομο φεγγάρι

κόβει βόλτες στο δωμάτιό μου[…]

Στην πιο παράδοξη, γι’ αυτό και αξιοπρόσεκτη, παρουσία του φεγγαριού στα ποιήματά του Νίκου Πουλινάκη ένα φεγγάρι τοσοδούλικο

σαν μαγκιόρος μάστορας θα αναστείλει την προγραμματισμένη απεργία του

ύστερα απ’ την υπόσχεση του άρχοντα της νύχτας

και θα κυκλοφορήσει στην πιάτσα (γιατί και τα φεγγάρια έχουν απωθημένα όνειρα), θα μεθοκοπήσει ακούγοντας

[…]τον Βασίλη Τσιτσάνη, τον Μάρκο Βαμβακάρη, τον Dizzy Gillespie και τον B.B. King

Ε, αυτό το φεγγάρι το αγαπάς αλλιώς. Είναι ο φίλος στο μεθύσι σου, ο νυχτοπερπατητής σύντροφός σου, ένα αλλιώτικο αγαπημένο της νύχτας της δικής σου. Σαν να το βλέπουμε:

Αχ, τούτο το φεγγάρι είναι μούρλια όταν φοράει κασκέτο και φουμέρνει τον έρωτα σαν ζόρικο αγόρι που παλεύει να τσεπώσει ολόκληρη τη μίζα απ’ τη νύχτα για να κάνει τα στραβά μάτια στη λειψυδρία που μαστίζει ένα σωρό συναισθήματα. Ζόρικο αγόρι που το έκαναν τσακωτό και το κλείσανε στο φρέσκο επί επαιτεία και αλητεία.

Ο Νίκος Α. Πουλινάκης θεωρώ πως εδώ πράγματι έκανε τη διαφορά. Αφήνοντας στην άκρη λόγους γλυκύτητας (ανούσιους πολύ) για τα διάφορα τοπία του φεγγαριού, μας έδωσε την άλλη όψη, την ανθρώπινη, τόσο επιθυμητή κατά βάθος, αν συλλογιστούμε την  εγγύτητα και την οικειότητα που πάντα είχαμε με αυτό το κοντινό και αρκούντως ορατό ουράνιο σώμα.

Άλλωστε όλη η συλλογή Τράπεζα φιλάσθενης νοσταλγίας φέρνει έντονη την αίσθηση της προσγείωσης, έτσι που χρησιμοποιεί τους όρους της οικονομίας για να μεταβεί στο άλλο επίπεδο, των ανθρωπίνων σχέσεων, του έρωτα, της ψυχικής ανάτασης, των ματαιωμένων ονείρων. Μια ενδιαφέρουσα ποιητική παρουσία στο σύνολό της. Κι ας μείναμε εδώ μόνο στα φεγγάρια που τόσο ξεχωριστά ως παρουσίες ξαφνιάζουν με την υλική τους υπόσταση.

Διώνη Δημητριάδου

(η πρώτη δημοσίευση έγινε στο περιοδικό Fractal http://fractalart.gr/trapeza-filasthenis-nostalgias/)