Με αφορμή το ποίημα "Ορέστης" του Χρίστου Ρουμελιωτάκη

Με αφορμή το ποίημα

 "Ορέστης" 

του Χρίστου Ρουμελιωτάκη

 

Το καλοκαίρι τέλειωσε

και το φθινόπωρο δεν ήλθε ακόμη

κι οι μέρες είναι σαν ιστός αράχνης,

κλείνουν - κλείνουν,

κι όπως η νύχτα πλησιάζει και το βλέπω

ο νους μου πάλι επιστρέφει στα παλιά,

στα επειδή, στα δια ταύτα,

στις μείζονες και τις ελάσσονες προτάσεις

μα πιο πολύ στους φίλους μου γυρίζει,

που ήταν άνοιξη,

που ήταν καλοκαίρι,

που μοσχοβόλαγε θυμάρι η Αττική

κι εμείς καλπάζαμε στον ελαιώνα για τη θάλασσα,

για το ενθάδε και για το επέκεινα.

Το καλοκαίρι τέλειωσε

και το φθινόπωρο δεν ήλθε ακόμη

κι όλη η ζωή από ένα στίχο κρέμεται.

Ηλέκτρα, ένα αγόρι να ΄χα,

να μεγαλώσει, να μεστώσει,

να λάβει εκδίκηση για τούτο το απόγευμα.

Χρίστος Ρουμελιωτάκης

Πώς το ’λεγε ο άλλος ποιητής «σε βρίσκει η ποίηση». Έτσι και τώρα με τούτο δω το ελάχιστο σε έκταση, το μέγα ποίημα, νιώθεις να πιάνεται πάλι το νήμα, ακούς να ανασαίνει ξανά ο χρόνος που θεωρούσες χαμένο. Όχι, δεν χάθηκαν όλα. Είναι εδώ η οσμή του απομεσήμερου, εδώ ο ήχος της θάλασσας (κι ας ξεμακραίνει), ακόμα εδώ ο καλπασμός ενός ανύπαρκτου αλόγου που μόνο η νεανική φαντασία καβαλικεύει. Όλα εδώ να επιμένουν πως πράγματι όλη η ζωή από ένα στίχο κρέμεται, γιατί αλλιώς αληθινά χανόμαστε. Κι εκείνος ο Ορέστης ας τη συνδράμει την Ηλέκτρα στο έργο το βαρύ. Γιατί οι υπόλοιποι δεν το τολμήσαμε.

Διώνη Δημητριάδου

(ασπρόμαυρη φωτογραφία της Izabela Urbaniak)