Μνήμη Ανδρέα Εμπειρίκου

Υπάρχουν κείμενα (όπως αυτό το παρακάτω του Ανδρέα Εμπειρίκου), που όταν τα διαβάζεις πλημμυρίζεις από εικόνες. Εν προκειμένω ερωτικές. Σαν σήμερα, λοιπόν, τον θυμήθηκα αυτόν τον μάστορα του λόγου, τον ποιητή της εικόνας και του αυθόρμητου αισθήματος που μετουσιώνεται σε λέξεις. Και τι λέξεις! Στάζουν χυμούς κατακαλόκαιρο και από μέσα τους αντηχεί αρχέγονο ένστικτο. Μην το διαβάσετε. Νιώστε το, γευθείτε το, ακούστε το, αγγίξτε το. Μόνο έτσι.

«Το γίγνεσθαι του κάθε μύθου είναι παιδί που μεγαλώνει. Π.χ. Ένας άνδρας βλέπει μια νεάνιδα μ’ ένα πουλί στο χέρι. Αυτή η νεάνις κρατά στο άλλο της χέρι ένα καθρέφτη, και βλέπει τον άνδρα που την παρατηρεί με το πουλί στο χέρι. Τα μαλλιά της νεάνιδος είναι ξανθά, όμως γίνονται κόκκινα, καθώς κοιτάζει στον καθρέφτη, και οι τρίχες λάμπουν τόσο μεσ’ στον ήλιο, που δεν ακούονται ευκρινώς οι θόρυβοι του δρόμου, μα μόνο τα λόγια που προφέρει η νεάνις, σαν να στεκότανε όρθια, σε γέφυρα μυοδρόμονος ατμήρους ανερχομένου, ηρέμα, τον Όρεγκον ή τον Ορινόκο. Οι γηγενείς σιωπούν εμπρός στην ομορφιά της, αλλά για λίγη μόνον ώρα. Μία κίνησις που έκαμε η νεάνις, σπρώχνει το πάθος των ιθαγενών πέραν παντός ορίου υπομονής ή ελέγχου, και οι άνθρωποι αυτοί (κάτοικοι των δασών, ή ερυθρόδερμοι νομάδες της πραιρίας), αρχίζουν να κραυγάζουν: ‘Ιού! Ιού! Μεχά! Λαχά!’ – και άλλα παρόμοια λόγια, θερμά και κορυβαντιώντα, χορεύοντας χορούς πολεμικούς, πού ‘ναι στο βάθος ερωτικοί χοροί ανεκλαλήτου γοητείας. Την επομένη, ο άνδρας ενυμφεύθη την νεάνιδα. Ο γυιός τους, τώρα, μεγαλώνει και πλάθει μύθους με πουλιά, που μοιάζουν με φυτά της Βραζιλίας.»

(Από τις «Μορφές αιθρίας» του Ανδρέα Εμπειρίκου.)

(φωτογραφία: Bill Gekas)