Είναι αλήθεια πως ολοένα γυρνώντας στα ίδια και στα ίδια τα γραφτά μας μοιάζουν και πιο πολύ. Σαν να γράφεται διαρκώς η ίδια ιστορία, σαν οι στίχοι να επιμένουν σε τόπους και σε πρόσωπα. Κι όμως όλο και κάτι θα ξεφύγει και θα διασωθεί η νέα απόγνωση.

Μια σκέψη με αφορμή αυτό το λιτό και σαφέστατο του Χρίστου Ρουμελιωτάκη:

Τα πουλιά

 (ποίημα του Χρίστου Ρουμελιωτάκη)

Το φετινό μου ποίημα,

όπως το περσινό και το προπέρσινο

η ίδια θάλασσα,

τα ίδια πρόσωπα, στις ίδιες θέσεις.

Μόνον εκείνα τα πουλιά

φέτος κατέβηκαν πιο χαμηλά,

πιο χαμηλά,

ως τις εξώπορτες

και τις ραμφίζουν.

(η ασπρόμαυρη φωτογραφία του Roman Lorane)