Μνήμη ενός φίλου

«Του Σωτήρος» σήμερα, όπως λέει ο λαός.

Σαν σήμερα γεννήθηκε (από κει και το ‘δανεικό’ όνομα) φίλος στενός, αγαπημένος κάποτε, απόμακρος κατόπιν, αλλά για μένα πάντα εδώ. Σήμερα, δυνητικά, θα έφτανε τα εβδομήντα πέντε αλλά σταμάτησε τον χρόνο πιο νωρίς, έτσι για να μ’ αγγίζει πιο προσωπικά ο στίχος του Καβάφη:

«…Δεν ανησύχησεν ο Νέρων όταν άκουσε

του Δελφικού Μαντείου τον χρησμό.

‘Τα εβδομήντα τρία χρόνια να φοβάται.’

Είχε καιρόν ακόμη να χαρεί… » (Η διορία του Νέρωνος)

Το άργησε πολύ να γίνει ποιητής, αν και πιστεύω πάντοτε μέσα του το ήθελε. Εδώ, λοιπόν, από τη συλλογή «στο βλέμμα του χρόνου» (εκδόσεις Λιβάνη)

το ποίημα του Σωτήρη Λασκαράτου

«Στους αγγέλους»

Μικρός σαν ήμουνα,

τις νύχτες κοίταζα να σας δω στον ουρανό.

Θυμάμαι, καθώς πέταγα το χαρταετό μου,

που με τόσο κλάμα είχ’ αποκτήσει,

μου τον κράτησαν τα κατάρτια των αστεριών,

μα σεις τίποτε δεν κάνατε για να ξεμπλέξει,

κι έκλαψα πάλι, τόσο πολύ.

Κι από τότε συλλογιέμαι

αν στ’ αλήθεια χρειαζόμαστε ουράνιους φρουρούς.

Εδώ κάτω είναι της δόξας σας ο τόπος,

εδώ που ’ναι περήφανος ο χωριάτης πετεινός

και ξημερώνεται ξυπόλυτος μαέστρος ο σπουργίτης.

Εδώ κάτω σας χρειαζόμαστε,

να ’στε άγγελοι φύλακες

στα παιδιά μας, στη χαρά μας.

(2008)

Οι άγγελοι δεν τον φύλαξαν τον φίλο μου. Τουλάχιστον να έχει βρει πια τον χαμένο χαρταετό του;

Διώνη Δημητριάδου

(πίνακας του Φασιανού)