μνήμη όπως χείμαρρος

αδιόρατες κινήσεις κι ατελείωτες 

δεν ήξεραν πώς να αποκτήσουν σώμα

κι απόμειναν λιγάκι μπερδεμένες

να έρχονται ακάλεστες κάθε που αναπάντεχα 

σε μια στροφή του στίχου λες «να έτσι ήταν τότε»

και αφήνεις απ’ τα χέρια σου να πέσει ξεθωριασμένη μνήμη

λειψό το βάρος της κι όμως ασήκωτο

σαν μισανοίγει ένα παράθυρο κι απ’ έξω τίποτα δεν βλέπεις

απ’ όσα κάποτε εκεί

μα πάλι σίγουρο δεν είναι πως θα ’θελες να δεις

όλα τα μισακάρικα τα ατελή

εσύ που μόνο πλήρη κύκλο αγάπαγες

μισούσες τα αφόρετα τα καταπιεσμένα

επιθυμίες ανείπωτες και τα λοιπά που δένουν το κορμί

και συ το ήθελες πάντοτε ελεύθερα να φλέγεται

και λέω τώρα πως φταίει και ετούτος

ο ζεστός του αυγούστου ο μήνας

που φέρνει άλλες φλόγες στο μυαλό

Διώνη Δημητριάδου

(Jean Baptiste Simeon Chardin, basket with wild strawberries, 1761)