Για τον Χριστόφορο Μηλιώνη

Ο Χριστόφορος Μηλιώνης, από τους πιο σημαντικούς πεζογράφους της μεταπολεμικής γενιάς, δεν είναι πια μαζί μας. Οι περισσότεροι θα τον θυμούνται από τα γραφτά του, σημαντικά και διακριτά στη λογοτεχνία μας. Προσωπικά θα τον θυμάμαι ως σχολικό σύμβουλο στα καθηγητικά μου χρόνια, πάντοτε τόσο ξεχωριστό, τόσο προσιτό για οποιαδήποτε συμβουλή είτε στον χώρο του σχολείου είτε στα δύσκολα εκείνα χρόνια των πειραματισμών στα βαθμολογικά κέντρα, όταν πρωτοεφαρμόστηκαν οι Δέσμες. Στο βαθμολογικό κέντρο στο Αιγάλεω, και μπροστά στον όγκο των γραπτών που είχε αναλάβει να διεκπεραιώσει με πολλούς νεαρούς συναδέλφους, προσπάθησε να μας πείσει ότι μπορούσαμε να διορθώσουμε το δύσκολο (σε κάθε περίπτωση) μάθημα της Έκθεσης. Και ήταν κοντά μας σε κάθε πρόβλημα που συναντούσαμε. Και θυμάμαι με πόση χαρά για την επιβεβαίωση της άποψής του με κάλεσε στο τέλος για να μου δείξει τις ελάχιστες διαφορές βαθμολογίας που είχαν τα γραπτά που διόρθωσα. Από τότε και στο εξής ποτέ δεν δείλιασα μπροστά σε καμιά πρόκληση βαθμολογική. Τον θυμάμαι και στο σχολείο του Περιστερίου, που δούλευα τότε, να μας μιλάει για το αγαπημένο του μάθημα, τη Λογοτεχνία, δείχνοντάς μας ότι μόνο αν την αγαπήσουμε πραγματικά μπορούμε και να τη διδάξουμε. Αγάπη για το αντικείμενο, πέρα από τις απαραίτητες φυσικά γνώσεις. Ήταν αλλιώς τότε τα πράγματα, η πρώτη φορά που εφαρμόστηκε ο θεσμός του σχολικού συμβούλου (που αντικατέστησε το θεσμό του Επιθεωρητή) και ήμασταν όλοι ενθουσιασμένοι με τους σημαντικούς φιλολόγους/λογοτέχνες που είχαν αναλάβει το έργο της καθοδήγησης. Μετά άλλαξαν αρκετά τα πράγματα βέβαια.