Ο Θωμάς Κοροβίνης μιλά

για τον Δημήτρη Μαρωνίτη

από το λογοτεχνικό περιοδικό Παρέμβαση

(τεύχος 182)

Διαβάζοντας αυτές τις σκέψεις του Θωμά Κοροβίνη για τον εκλιπόντα Δημήτρη Μαρωνίτη σκέφτομαι πώς παίρνει αξία ιδιαίτερη η κοινή σκέψη που κάνουμε όλοι, όταν κάποιος αποχωρεί από τα εμφανή τοπία της ζωής: θα ζει όσο τον θυμόμαστε. Κι όμως εδώ ανακαλύπτω πιο πολύ ακόμα τη σφραγίδα κάποιων ανθρώπων που περνούν από τη ζωή μας και θεμελιώνουν θαρρείς την παρουσία τους μέσα μας, ίσως ακόμα πιο δυνατή στην απουσία τους.

[…]

Ήταν σαν ένα χειροποίητο, λαϊκό και μαζί αριστοκρατικό εργόχειρο, σαν βαρύ λαϊκό τραγούδι, με στίχους γραμμένους από ποιητή υψηλών αξιώσεων.

[…]

Ήταν μπόλικος, περίσσευε, δε βολευόταν εύκολα, δεν τον χωρούσε αυτός ο τόπος.

[…]

Δάσκαλος επιστήθιος που μου φώτισε μιαν άλλη αλφαβήτα του κόσμου. Έτσι τα ’κανε η ζωή που η συγγένεια μαζί του πήρε βάρος ίσο με κείνη της μάνας. Η παντοτινή απουσία του πολλαπλασιάζει απροσμέτρητα το μέγεθος της λατρείας.

Άφησε μέσα μου την ανεξίτηλη σφραγίδα του μοναδικού, δασκάλου και φίλου, της δικής μου «εποχής της αθωότητας» και του παλιού μοιραίου αγαπημένου που σφράγισε για πάντα τα πεπρωμένα μου.

Θωμάς Κοροβίνης (Του μοιραίου δασκάλου μου)

(Το λογοτεχνικό περιοδικό Παρέμβαση είναι μια πνευματική επιθεώρηση της Κοζάνης, που "παρεμβαίνει" στα λογοτεχνικά μας πράγματα εδώ και 32 χρόνια. Εκδότης και διευθυντής του ο Β. Π. Καραγιάννης.)