Μεταφορικά μιλώντας (αφελείς ερμηνείες)

«Βαρύς ο κεραυνός,

με χτύπησε και πάλι»

έγραφε σε απελπισμένο στίχο η φωνή.

“Κι αυτό”, του είπα, “μοιάζει σημάδι ζωντανό

κάποιας μεγάλης θλίψης

που από βάθος συμφοράς

ξεσκίζει το χαρτί

να εκτονώσει σιωπηλό καημό.”

Δεν ήταν παρά μισό μειδίαμα

που χάραξε το βλέμμα το σκαμμένο,

κάτι σαν συγκατάβαση

προς αφελή αναγνώστη.

“Πήρες τον στίχο μου στα σοβαρά.

Να μην πιστεύεις πάντοτε

σε ερμηνευτικά κλειδιά.

Κι αν κάτι κρύβεται στις λέξεις από κάτω,

μονάχα εγώ το εννοώ.”

Νόμιζα πως ο λόγος ο ποιητικός

είναι κρυφή γραφή

μονάχα για τους λίγους.

Λάθος.

Για έναν πάντα είναι.

(Διώνη Δημητριάδου)

(η φωτογραφία από το διαδίκτυο)