Ένα τσιγάρο, ένα μάταιο νεύμα 

και το δυνητικό «αν» μιας έγκλισης

«Έξω είχε σκοτεινιάσει για τα καλά. Βγήκε στο μπαλκόνι και μύρισε τον αέρα. Ωραίος μήνας ο Μάιος, καθώς μπορούσες να οσμιστείς στον αέρα την άνοιξη και όλα όσα πάνε μαζί της. Ελαφριά ψύχρα αλλά ευχάριστη. Κάτι σαν ανάμνηση ζωής, η πνοή του ζωντανού σώματος που έχει έμφυτη την τάση για δράση, για επιβεβαίωση ύπαρξης. Χαμογέλασε. Πόσο μακρινά του φαινόντουσαν τώρα όλα αυτά, πόσο ξένα και ανοίκεια με την κατάστασή του. Ας είναι. Η μυρουδιά και κυρίως η γεύση του αγαπημένου του τσιγάρου τον γέμισε ολότελα και πήρε λίγο τη σκέψη του μαζί της. Θυμήθηκε την πρώτη φορά που το δοκίμασε, στην παλιά του γειτονιά, στην πλατεία Βικτωρίας, σ’ ένα καφέ. Μεστό χαρμάνι, σίγουρα αναγνωρίσιμο, τόσο ξεχωριστό, σκέτη απόλαυση. Και, όταν πήγε να σηκωθεί, θυμάται που ζαλίστηκε. Αυτό του έμεινε ως ανάμνηση τόσα χρόνια τώρα. Το βαρύ τσιγάρο με τις συνέπειές του. Δεν τον ζάλιζε, βέβαια, τώρα πια, αλλά κάθε φορά που το άναβε, του ερχόταν αυτή η αίσθηση της φευγαλέας απώλειας του χώρου γύρω.

Στην αρχή του φάνηκε σαν μια φωτίτσα τόση δα, για μια στιγμή, που δυνάμωνε και αδυνάτιζε κάθε τόσο. Την παρατηρούσε χωρίς να δίνει ιδιαίτερη σημασία. Κάποιος στο απέναντι μπαλκόνι έκανε το ίδιο. Απολάμβανε το τσιγάρο στα σκοτεινά. Συνήθισαν τα μάτια του και έβλεπε καλύτερα. Το νεαρό κορίτσι απέναντι καθόταν στραμμένο στο μέρος του και μάλλον τον κοίταζε. Της χαμογέλασε αλλά αμέσως σκέφτηκε το μάταιο του πράγματος, αφού μέσα στο σκοτάδι ήταν αδύνατο να διακρίνει κανείς αυτή τη λεπτή απόχρωση συναισθήματος. Γιατί, όμως, να χρειάζονται περισσότερα; Ήταν αρκετή αυτή η συγκυρία, αυτή η ταυτόχρονη συνειδητοποίηση της παρουσίας του άλλου, του ξένου αλλά του οικείου οπωσδήποτε. Ίσως κάποια κίνηση ή πολύ περισσότερο κάποια λόγια να τη χάλαγαν ανεπανόρθωτα. 

Αρκέστηκε να κοιτάζει, να φαντάζεται και να καπνίζει. Ναι! Αυτή η ζωή θα μπορούσε να είναι ακόμη ωραία. Δυνητική έγκλιση, τραγική στο νόημά της ιδιαίτερα αν τη συμπλήρωνες με την υπόθεσή της. Το αντίθετο του πραγματικού, η ακύρωση της πραγματικότητας. Ωραίο μεν αλλά δεν ισχύει!»

Διώνη Δημητριάδου

(απόσπασμα από τη νουβέλα «Ο χώρος ανάμεσα», εκδόσεις «Νοών»)

("Άνδρας με τσιγάρο" έργο της Καίτης Βαρδάκη)