Σπονδή στο εφήμερο – 

θεοί που σβήνουν μες στην άνοιξη

Από τα πλέον ενδιαφέροντα «τοπία» στις θρησκευτικές επινοήσεις των ανθρώπων είναι και η αυθαίρετη, θα λέγαμε, θέληση αυτών των ίδιων των ιερών κατασκευών να αγνοούν τον χρονικό τους θάνατο και να πεισμώνουν διαιωνίζοντας την παρουσία τους μέσα στα νέα σχήματα.

Κατά την αρχαία λατρεία/μνήμη του Άδωνη συνήθιζαν να παριστάνουν το εφήμερο πέρασμά του από τα επίγεια πράγματα με ταπεινά πιατάκια με ολιγοήμερες καλλιέργειες («Αδώνιδος κήποι» ονομάζονταν) που γεννιόντουσαν, μεγάλωναν και σε λίγες μέρες πέθαιναν. Όπως οι θρησκείες ανακατεύονται και νέοι θεοί παίρνουν τη θέση των παλιών, έτσι και το έθιμο αυτό επιβίωσε μέσα στη νέα χριστιανική θρησκεία. Έτσι, τη Μεγάλη Παρασκευή υπήρχαν περιοχές στην Ελλάδα (τουλάχιστον μέχρι πρότινος), που την ώρα της περιφοράς του Επιταφίου βγάζαν στα παράθυρα πιατάκια με φυτρωμένη φακή. Μια σπονδή στο εφήμερο και των θεών και των ανθρώπων.

Διώνη Δημητριάδου

(«Ανεμώνες», του Γιώργη Βαρλάμου)