Μια μικρή υποκειμενική υπέρβαση

(φθινοπωρινές σκέψεις)

της Ευγενίας Δημητριάδη

Τέλη Αυγούστου, επιστροφή στην καθημερινότητα. Πρωτοσέλιδα εφημερίδων, με τα έντονα γράμματα να υπνωτίζουν το ήδη νυσταλέο της βλέμμα. Μια συνήθεια χρόνων με την πρώτη γουλιά καφέ, μια περιήγηση στο διαδίκτυο. Πατούσε μηχανικά το μαύρο πλήκτρο και αδιάφορο το βλέμμα της προσπερνούσε εικόνες και κείμενα. Στάθηκε λίγα δευτερόλεπτα στην εικόνα με νεαρές στριμωγμένες πλάτες εμπρός στο λευκό τοίχο. Τα αποτελέσματα που χιλιάδες νέοι αγωνιούσαν. Βάσεις που ανεβοκατεβαίνουν, χιλιάδες μόρια να χτίζουν ένα μέλλον, να γκρεμίζουν ένα όνειρο.

Δύο χτυπήματα μετά συνάντησε πλάτες σκονισμένες,  κυρτές μπροστά σε τοίχους γκρεμισμένους, να ψάχνουν στα χαλάσματα τους αγαπημένους τους, να ψάχνουν το παρελθόν τους. Σήκωσε για μια στιγμή το βλέμμα. Το φώτισε ο ήλιος που έμπαινε από το παράθυρο απέναντι, γυάλισε το δάκρυ που δεν βγήκε. Οι ζωές που χάθηκαν στο σεισμό της Κεντρικής Ιταλίας, ξύπνησε μνήμες, έξυσε πληγές.

 Έψαξε στο μυαλό της τη νοητή ζυγαριά που θα μπορούσε να ισορροπήσει τις δύο ειδήσεις. Είναι βέβαιο πως η ανθρώπινη ζωή  ούτε αποτιμάται, ούτε συγκρίνεται. Αυτό που καθορίζει εντούτοις τη βαρύτητα όσων συμβαίνουν γύρω μας φιλτράρεται από ένα καθοριστικό παράγοντα. Την υποκειμενικότητα! Ό,τι συμβαίνει σε εμάς προσωπικά έχει προτεραιότητα και πρωταρχική σημασία. Ενδεχομένως είναι ένας μηχανισμός  επιβίωσης που λειτουργεί ασυνείδητα από τη γέννηση του ανθρώπινου είδους.

 Όσο και να έλπιζε σε μεγαλύτερη συμπόνια και συναίσθηση του Έλληνα έφηβου για το τραγικό συμβάν στη γειτονική Ιταλία δεν μπορούσε να μην του δικαιολογήσει την εγωκεντρική του συμπεριφορά . Είναι μια συστηματική εκπαίδευση από την παιδική ηλικία, επικεντρωμένη στο γιγάντιο  ανταγωνιστικό ΕΓΩ. Μια εκπαίδευση έντεχνης απομόνωσης σε ένα προσωπικό μικρόκοσμο, παγιδεύει τον άνθρωπο στην προσπάθεια να χτίσει ένα μέλλον ομορφότερο όχι μόνο για τον ίδιο. Κάπου εκεί κρύβεται η παγίδα. Η υπέρβαση για τον καθένα να ξεπεράσει το προσωπικό του εγώ, να τιθασεύει τα ανταγωνιστικά του ένστικτα, για να φανεί πιο ξεκάθαρο το εμείς, για πιο ανθρώπινη και ισότιμη  κοινωνία που όλοι ονειρεύονται. Μια λάθος διαδρομή εξ αρχής οδηγεί σε λάθος αποτελέσματα, κάτι που η εξέλιξη του πλανήτη αποδεικνύει περίτρανα. Αλλά πάλι ποιος κρίνει το λάθος; Παραμένει μια υποκειμενική υπόθεση!

(Οκτώβρης 2016)

Ευγενία Δημητριάδη