Πρόσκληση

Καταπίνοντας αλμύρα

βυθίζομαι

σε φωτεινά έγκατα

βουβαίνοντας προσωρινά

την κουκουβάγια της σοφίας

και κυλάω, κυλάω

κάτω από γυάλινους θόλους

συλλαμβάνοντας ηδονές πόνου.

Κόμπος δάκρυ νωπό

έμβρυο πρόωρο

μορφοποιείται στο φως,

σε ακτίνες γκρι,

από μέταλλο και φωτιά

μια μελαγχολική αλισίβα

απ’ τις στάχτες καμένων οστών

άστεγων ονείρων.

Κάπως έτσι μορφοποιείται ο ποιητικός λόγος, μέσα από την οδύνη και τη βίωση του ατελούς, μέσα από ένα σκληρό τοπίο φτιαγμένο από μέταλλο και φωτιά. Ίσως δεν γράφεται με άλλα υλικά η δυνατή ποίηση και μάλλον με λιγότερο ανώδυνο τρόπο δεν κοινωνείται το αποτέλεσμά της. 

Διώνη Δημητριάδου