Για την Ποίηση συνομιλίες του Σωτήρη Κακίση με τον Γιάννη Βαρβέρη τον Γιώργο Μαρκόπουλο και τον Γιώργο Χρονά (από τις εκδόσεις Ερατώ)

Για την Ποίηση

συνομιλίες του Σωτήρη Κακίση

με τον Γιάννη Βαρβέρη

 τον Γιώργο Μαρκόπουλο

και τον Γιώργο Χρονά

(από τις εκδόσεις Ερατώ)

Σε ένα βιβλίο δύο όψεων, κατά την προσφιλή ενίοτε συνήθεια του Σωτήρη Κακίση, σταχυολογούνται από το αρχείο του συνομιλίες με τους ποιητές Γιάννη Βαρβέρη, Γιώργο Μαρκόπουλο και Γιώργο Χρονά με θέμα την Ποίηση (η μία όψη) καθώς και μια επιπλέον συνομιλία με τον Γιάννη Βαρβέρη με τον τίτλο «Δεν συμφωνώ!» (η άλλη όψη). Μοναδικός ο τρόπος του Σωτήρη Κακίση (γνωρίζει πώς να θέτει ερωτήσεις αλλά και πώς να προωθεί τη συζήτηση σε ολοένα και πιο προσωπικές καταθέσεις).  Όταν μάλιστα, όπως εδώ, η συνομιλία αφορά την ποίηση -κοινός τόπος και για τους τέσσερις-  το όλον γίνεται ακόμη πιο ενδιαφέρον.

Απόσπασμα από τη συνομιλία με τον Γιάννη Βαρβέρη:

Σ.Κ. :Τι πρέπει να κάνει ένας άνθρωπος πια, για να μπορέσει να λυτρωθεί, έστω και λίγο, γράφει — δεν γράφει ποιήματα; 

Ο Σωτήρης Κακίσης με τον Γιάννη Βαρβέρη

Γ.Β. :Πραγματικά δεν το περίμενα αυτό το ερώτημα. Δεν είμαι έτοιμος να προτείνω λύσεις στους άλλους ανθρώπους. Φαντάζομαι πάλι, εκείνο που έλεγε από παλιά ο Μιχάλης ο Κατσαρός: «Αντισταθείτε, αντισταθείτε, σ’ εμένα ακόμα που σας ιστορώ, αντισταθείτε» ή και το άλλο πάλι, το δικό του: «Πάρτε μαζί σας νερό, το μέλλον μας έχει πολύ ξηρασία», είναι ιδιαίτερα επίκαιροι στίχοι σήμερα.

Σ.Κ. :Μια και το μέλλον είναι πια εδώ.

Γ.Β. :Τώρα, ο καθένας τι νερό θα βάλει μέσα στο παγούρι του, εκείνος το ξέρει. Το σίγουρο είναι όμως πως όλοι πρέπει να προετοιμαστούμε για μια έντονη και εντατική, και πείσμονα ξηρασία. Εκτός κι αν αυτή την ξηρασία που τώρα λέμε, υπάρχουν άνθρωποι που τη βιώνουν ως φυσική, ως φυσιολογικότατη κατάσταση.

Απόσπασμα από τη συνομιλία με τον Γιώργο Μαρκόπουλο:

Σ.Κ. :[…] Πώς αντέχει κανείς;

Γ.Μ. : Όπως σας είπα ακριβώς: αποσυρόμενος. Εγώ, κάθε μέρα αποσύρομαι όλο και περισσότερο. Με πολλή μεγάλη πίκρα, βέβαια, το κάνω αυτό, πλην όμως, όπως είναι σήμερα τα πράγματα, δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Αποσύρομαι, λοιπόν, κι εγώ, χτίζω κι εγώ τον δικό μου κόσμο, με τους δικούς μου ανθρώπους, με τη δική του φαντασμαγορία, με τις δικές του προοπτικές λύτρωσης ψυχής.

 

Σε συνύπαρξη από τα Ανώγεια, 1979:

 Γιώργος Χρονάς, 

Γιώργος Μαρκόπουλος, Σωτήρης Κακίσης

Απόσπασμα από τη συνομιλία με τον Γιώργο Χρονά

(ο λόγος εδώ για το περιοδικό και τις εκδόσεις «Οδός Πανός»)

Σ.Κ. : […] το «εργοτάξιο» των «εξαιρετικών» σας «αισθημάτων» έχει πολλή δουλειά ακόμα.

Γ.Χ. : Εγώ μαζεύω τα κομμάτια του κόσμου, τα βάζω μαζί με το δικό μου σκόρπισμα, και προσπαθώ να ανασυνθέσω αυτό που έχει σπάσει μέσα μας κι έξω. Δεν ξέρω αν αυτά τα κομμάτια ανήκουν σε κάποιο άγαλμα που έπεσε ή σε κανένα ναό που γκρεμίστηκε, σε ανθρώπους που διαμελίστηκαν από τις ανάγκες και τις αντιξοότητες της ζωής τους. Το μόνο που ξέρω είναι αυτό που είχε πει παλιά ο Χριστιανόπουλος: «Ο κόσμος υποφέρει και πονά, κι εσείς τα ίδια παραμύθια».

(επιμέλεια: Διώνη Δημητριάδου)