ΔΗΜΙΟΥ ΚΑΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥ
36 ΑΓΧΟΝΕΣ ΕΠΙ ΧΑΡΤΟΥ
Αρμονική ποιητική συνύπαρξη
Γράφει ο Κωνσταντίνος Μπούρας // *
Κώστας Θ. Ριζάκης, Διώνη Δημητριάδου: «Δημίου και δημιουργού». 36 αγχόνες επί χάρτου, εκδόσεις Κουκκίδα, Αθήνα, Ιανουάριος 2023, σελ. 86
Επειδή η αρμονική ποιητική συνύπαρξη είναι και το ζητούμενο και το διακύβευμα, ας ξεκινήσουμε από την μακροδομή τού ανά χείρας ευσυνόπτου και καλαισθήτου, προσεκτικώς επιμελημένου τόμου, εγχειριδίου υποδειγματικής συν-γραφής:
Περιεχόμενα
Η ΤΕΧΝΗ ΤΟΥ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΠΟΙΗΤΗΣ
ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ ΩΣ ΣΤΑΣΗ ΖΩΗΣ
ΤΟ ΑΛΓΟΣ ΩΣ ΑΝΑΛΓΗΤΙΚΟ
Ο ΠΟΙΗΤΗΣ ΤΟΥ ΠΟΙΗΤΗ
ΣΤΑΘΜΕΥΩΝ
ΣΕ Ο,ΤΙ ΑΝΤΙΣΤΑΘΜΙΣΑ
ΙΑΣΟΝΟΣ ΚΛΕΑΝΔΡΟΥ
ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΟΨΕΙΣ ΟΙΜΩΓΗΣ
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΑ ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΩΝ.
Η Ποίηση στον εικοστό πρώτο αιώνα έχει παραγκωνιστεί από την εικονική και δραματική εκδοχή της. Επομένως, εάν θέλει να επιβιώσει και να μακροημερεύσει θα πρέπει να γίνει διαδραστική, αρχής γενομένης από τους ομοτέχνους μας. Ο αιώνας τής ρομαντικής απομόνωσης στην «κορυφή» δεν υφίσταται πλέον για δύο κυρίως λόγους: πρώτον, δεν «παίζει» πλέον το Περί Ύψους τού Λογγίνου και δεύτερον, η αυτοσαρκαστική μαστίγωσις, απόρροια τής εγγενούς ειρωνείας, παραπλεύρου απωλείας (ή ωφελείας, αναλόγως) τής αποδομήσεως των πάντων, της καταργήσεως τού «Θεού» και τής βεβηλώσεως κάθε ιερού και όσιου από τους σύγχρονους διανοητές οδηγεί σε έναν εξ ορισμού αντιπνευματικό, τεχνοκρατικό, μηχανιστικό πολιτισμό, που δεν ευνοεί την καλλιέργεια τού τροπικού άνθους τής π-Οιήσεως για τρεις κυρίως λόγους: πρώτον είναι αντιεμπορικό, δεύτερον είναι δυσεύρετον και τρίτον είναι εύθραυστον, ευπαθές (όταν δεν είναι ΚΑΙ αυτοπαθές). Επομένως πώς μπορείς να συντηρήσεις, να καλλιεργήσεις, να εμπορευματοποιήσεις και να κερδίσεις από κάτι τόσον ασταθές κι αστάθμητο, σπάνιο και δυσεύρετο, ανεκτίμητο αλλά και άπιαστο… και το βασικότερο: όταν δεν έχει σταθερή αξία…
Διώνη Δημητριάδου
Είναι σαν το ελιξίριο τής αθανασίας, που υπό την μορφήν άνθους δρέπει ο επικός ήρως Γκιλγαμές κατεβαίνοντας στον Κάτω Κόσμο προκειμένου να αναστήσει τον κολλητό του γίγαντα Enkindu, όμως το παμπόνηρο και πανταχού καιροσκοπόν φίδι, του το αρπάζει από το χέρι και το χρησιμοποιεί δια ίδιον όφελος. Τα παραμύθια συμβολοποιούν τα πάντα. Ο Μύθος είναι παγιωμένη, κρυπτογραφημένη εμπειρία.
Η Ποίηση σήμερα καρκινοβατεί ανάμεσα στην πεζογραφία, την δοκιμιογραφία, την επιστημοσύνη και μόνον οι ταλαντούχοι δημιουργοί μπορούν να περάσουν μέσα από τις Συμπληγάδες Πέτρες χωρίς να στερηθούν (τουλάχιστον) την …ουρά τους. Υπάρχει βεβαίως και ο αισώπειος μύθος με την πονηράν αλώπεκα που πείθει όλες τις άλλες να κόψουν την ουρά τους γιατί είναι …μόδα. Από τέτοιες μόδες, φυλλομετρήσαμε πολλές στο διάβα των αιώνων κάθε που φυλλορροούσε ένας πολιτισμός. Το λάθε βιώσας ήταν η ενδεδειγμένη (κατά Δαρβίνον) τακτική επιβιώσεως δια της μεταλλάξεως.
Όλ’ αυτά τα λέγω βεβαίως γενικώς, γιατί οι δύο (οι τέσσερις συναυτουργοί – προστίθενται η Ευσταθία Δήμου με το εισαγωγικό πόνημα «Η τέχνη τού να είσαι ποιητής» και η Γλύκα Διονσυοπούλου στην εικαστική παρέμβαση)… γιατί οι τέσσερις εδώ συναυτουργοί ενώνουν τις δυνάμεις, τις φαρέτρες και τα αισθητικά τους αποθέματα προκειμένου ουχί να μας καταπλήξουν αλλά για να μας κατακλύσουν με ποιητικές αιχμές, όπως όταν ανοίγεις μια κακοφορμισμένη πληγή προκειμένου να την εκθέσεις στο εξιλαστήριον φως (αφού το καθαρτήριον …πυρ το υφιστάμεθα όλες και όλοι από τους «τα φαιά φορούντες» που διακτινίστηκαν από τον Μεσαίωνα και εποίκισαν το μεταβατικό σήμερα).
Κώστας Θ. Ριζάκης, (σχέδιο μολύβι / Γιάννης Δ. Στεφανάκις)
Εντιμότητα και καθαρή ματιά είναι τα χαρακτηριστικά αυτής τής πολυφωνικής συμφωνίας. Η αρμονία είναι το ζητούμενο για όλους/όλες/όλα εμάς που παροικούμε τον Παρνασσόν τής Ποιήσεως.
Όμως η πρόθεσις είναι σωτήριος (όπως καταδεικνύει η παραβολή τού καλόγνωμου ληστή στον Γολγοθά).
Και οι προθέσεις τού ιδιοφυούς, αναγεννησιακού και ρηξικέλευθου Κώστα Θ. Ριζάκη, της εμβριθεστάτης Διώνης Δημητριάδου, τής ευπρεπεστάτης κι αξιοπρεπούς Ευσταθίας Δήμου και τής διαπεραστικής ως προς την εικονοποιητική της βιτριολικότητα Γλύκας Διονυσοπούλου… όλες αυτές οι προθέσεις ΣΥΝΤΕΙΝΟΥΝ ΚΑΙ ΣΥΜΒΑΛΛΟΥΝ σε ένα ανισοβαρές μα ελκυστικό κουαρτέτο για ιδιότροπα δειλινά όπως περνάνε μέσα από την κουρτίνα και χτυπάνε τον απέναντι τοίχο. «Θέατρο δωματίου» θα χαρακτήριζα αυτό το συμφωνικό ποίημα, επίτευγμα ούτως ή άλλως και μόνον ένεκα τού προαπαιτουμένου θάρρους. Η έκθεσις τού χημικού φωτός (και τής ποιητικής ίριδας) στο «Φως που καίει» είναι ούτως ή άλλως επώδυνος.
Άγιοι και μάρτυρες μιας θρησκείας που δεν έχει παγιωθεί ακόμα.
ΥΠΕΡ ΠΟΙΗΣΕΩΣ, ΝΥΝ ΥΠΕΡ ΠΑΝΤΩΝ…
* Δρ Κωνσταντίνος Μπούρας (https://konstantinosbouras.gr)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου