"Μια δάφνη" "Ανάποδα ο άνεμος" Σωτήρης Κακίσης εκδόσεις Βακχικόν η πώτη δημοσίευση στο περιοδικό Fractal στη στήλη ΑΝΑΓΝΩΣΕΙΣ ΜΕ 500 ΛΕΞΕΙΣ

 

Μια δάφνη

Ανάποδα ο άνεμος

Σωτήρης Κακίσης

 εκδόσεις Βακχικόν

η πώτη δημοσίευση στο περιοδικό Fractal

στη στήλη ΑΝΑΓΝΩΣΕΙΣ ΜΕ 500 ΛΕΞΕΙΣ

ΑΝΑΓΝΩΣΕΙΣ ΜΕ 500 ΛΕΞΕΙΣ: Με τον τρόπο του Σωτήρη Κακίση • Fractal (fractalart.gr)

 

 

Με τον τρόπο του Σωτήρη Κακίση

 

Πολυπρόσωπος, ευρύχωρος, ο κόσμος που ξετυλίγεται μέσα στην ποίηση του Σωτήρη Κακίση, με τους ιδιωτικούς χώρους να μεταποιούνται σε «κοινό τόπο», οικείο παραδόξως (καθόσον απολύτως προσωπικά τα δεδομένα τους) για τους «παρείσακτους» αναγνώστες. Ποίηση που, αν και επιφανειακά περίκλειστη σε ιδιωτικό χώρο, ως αποτύπωση μιας ζωής βιωμένης στον χρόνο, με το πρώτο πάντα πρόσωπο να κοιτάζει έναν καθρέφτη-καταστάλαγμα ζωής, μοιάζει από παντού να ανοίγει κρυφές χαραμάδες· αν τις ανακαλύψεις, νιώθεις ο χώρος πλέον να σου ανήκει – όσο μπορεί, φυσικά, να γίνει δικό σου κάτι αλλότριο, τουλάχιστον ως αρχική αφορμή. Τετραγωνισμένα σε μορφή τα ποιήματά του, στον γνώριμο τρόπο του ποιητή (θέμα ύφους ή αλλιώς μια απόπειρα να «ελεγχθεί» η ποιητική ορμή έτσι αυστηρά σχηματοποιημένη), ξεγελούν για πεζές αποτυπώσεις, μέχρι να νιώσεις τον ποιητικό τους ρυθμό να ξεχειλίζει. Η απουσία των κεφαλαίων γραμμάτων, διατυπώνει εμμέσως τη θέση πως κάθε τι στην ποίηση έχει κεφαλαιώδη σημασία· άλλωστε η επιλογή αυτή εξυπηρετεί την ομοιομορφία της στιχουργίας. Η εναλλαγή των εικόνων, οι αλλεπάλληλοι συνειρμοί της μνήμης, οι συχνά απρόσμενες αναμείξεις τόπων και προσώπων, δημιουργούν την εντύπωση μιας ενιαίας γραφής από το πρώτο μέχρι το τελευταίο ποίημα. Ένας ποιητής που ξεχωρίζει για τον ιδιαίτερο τρόπο να προσεγγίζει τον ποιητικό λόγο, αναμφισβήτητα ένας από τους λίγους στυλίστες της γραφής.

Η πρόσφατη ποιητική του συλλογή, στην πραγματικότητα στεγάζει δύο συλλογές, Μια δάφνη και Ανάποδα ο άνεμος,  με τον παλαιό (δικό του πάλι) τρόπο να έχει ένα βιβλίο δύο όψεων, ώστε η κάθε μία συλλογή να αυτονομείται, κατά κάποιον τρόπο. Ωστόσο, δεν είναι τυχαία η συστέγασή τους, καθώς μοιάζει η μία να συνεχίζει την άλλη, όπως άλλωστε συμβαίνει στην καλή ποίηση, εκεί που όλα έχουν τη θέση τους σε μια κοινή πορεία, όλα αποτελούν σημεία διακριτά στο ίδιο νήμα δημιουργίας. Κι αυτά τα ποιήματα  κινούνται στην ίδια θεματική που απασχολεί τον ποιητή και συνιστά την αρχική ιδέα όλης της γραφής του, δηλαδή τον χρόνο που γράφει μέσα του με παιδικές μνήμες, με τόπους σημαδιακούς στη ζωή του, με τους φίλους που όλο χάνονται, τον έρωτα που διαρκώς δηλώνει την παρουσία του, με σώμα υπαρκτό ή όχι, με τον θάνατο, όλο και πιο πολύ να ανοίγει το δικό του πέρασμα, να μπει στο ποίημα. Πάντα στην ποίηση του Κακίση είχε μια ιδιαίτερη θέση η σύζευξη του χρόνου με τον θάνατο, όμως εδώ πιο καθαρά διακρίνεις τη δική του παρουσία/απουσία, κάθε που μιλάει για τις δύο αυτές άφευκτες συνθήκες της ζωής ([…] κι αυτή η ηρεμία τι άλλο/ παρά το μέλλον όπως χωρίζουμε τον χρόνο είναι, μ’ εμένα να/ το ξέρω πια τέλεια, λείποντας. «The leg room», Μια δάφνη).

Δύο πίνακες του Χρήστου Κεχαγιόγλου (Love και Θάλασσά μου) στολίζουν τα δύο εξώφυλλα του βιβλίου, δένοντας απολύτως με το περιεχόμενο των δύο συλλογών.

 

Παραθέτω εδώ 2 ποιήματα.

 

Το πρώτο από το Μια δάφνη, σαν μια γνήσια φελινική εικόνα:

 

ένα  πλοίο  μεγάλο με  όλους  τους γονείς μας,  δηλαδή  ο Θεός

σαν  υπερωκεάνιο,  προς  εποχές   προηγούμενες  σαλπάροντας

στην  καρδιά μου μέσα  συνέχεια, αδιάκοπα, πάλι  και πάλι. και

μαντίλια  πολλά, πάρα  πολλά από το  κατάστρωμα, κι Αμερικές

συνέχεια σαν ακόμα περισσότερα πλοία, και μαύρη μετά σαν τον

χρόνο παντού θάλασσα, βυθός με  όλους τους πια, σαν σύμπαν.

κι εγώ στην αποβάθρα εδώ, κι εγώ πολλοί, πάρα πολλοί, κι εγώ

με μαντίλια.

 

Και αυτό, από το Ανάποδα ο άνεμος, σαν μια αποτύπωση του έσω κόσμου, να αντιπαλεύει τη μνήμη ως άχθος πια:

 

μέρες ωραίες που με φοβίζουν πια, που δεν μου λένε πια πολλά,

σχεδόν τίποτα.  στον λαβύρινθο  πια  μέσα του εαυτού μου πολύ,

πάρα  πολύ, σε  σκοτεινά κι  εδώ  συνέχεια  περάσματα, όπου το

φως  το  απέξω  ελάχιστο, σχεδόν  ανύπαρκτο.  εκεί   εγώ  όμως

πάντα  με  το  μαχαίρι  στο χέρι, στο  στόμα, στα δόντια, έτοιμος

να  σκοτώσω κι  όχι  να σκοτωθώ, με  τον χρόνο  άλλο, τελείως

άλλο, μ’ όλα τα ως τώρα αν θέλω δίπλα μου, παρόντα. κι όποια

ανάμνηση  καταπάνω μου μες  στο σκοτάδι  πλησιάσει επιθετικά,

εγώ να τη σκοτώσω, να τη ξεφορτωθώ.

 

 

Μικρά δείγματα από τη διπλή αυτή πρόσφατη ποιητική κατάθεση του Κακίση, από έναν κόσμο πλήρη από εικόνες, μνήμες, με περισσότερο εμφανή πλέον την επίγνωση πως αντέχει να αποτυπώνει ποιητικά όλο το βάρος του βιωμένου χρόνου. Μα, δεν έχει άλλο δρόμο μια γραφή που πάντα θεωρούσε την ποίηση πολύ σοβαρή υπόθεση.

 Διώνη Δημητριάδου