Ο Παύλος Πέζαρος γράφει για την ποιητική συλλογή «Παλίμψηστη του Λύκου μου μορφή» της Διώνης Δημητριάδου ΑΩ εκδόσεις

 

Ο Παύλος Πέζαρος γράφει

για την ποιητική συλλογή

«Παλίμψηστη του Λύκου μου μορφή»

της Διώνης Δημητριάδου

ΑΩ εκδόσεις

 

Ποιητικές Φωνές του καιρού μας

ΔΙΩΝΗ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΥ (Θεσσαλονίκη, 1956)

Η ακαταπόνητη Διώνη Δημητριάδου, ξεχωριστή ποιήτρια αλλά και δεινή δοκιμιογράφος/κριτικός λογοτεχνίας, με γερή φιλολογική σκευή, κατέθεσε πριν από ενάμιση έτος περίπου, την 3η προσωπική της συλλογή "Παλίμψηστη του λύκου μου μορφή", σε μια εξαιρετικά καλαίσθητη έκδοση των πάντα προσεκτικών εκδόσεων "ΑΩ", μια βαθιά ποιητική βουτιά στα εσώτερα του είναι μας, όπως αυτό έχει διαμορφωθεί από προσωπικά βιώματα και εμπειρίες ζωής.

Πρόκειται για μια κυριολεκτικά πυκνή σύνθεση 33 ποιημάτων, η διαδοχική παράθεση των οποίων διαθέτει μια θεματική αρχιτεκτονική, υποκείμενη  σε ενιαίο λογικό ειρμό, με άξονα έναν έντονο αρχετυπικό συμβολισμό, όπως αυτός του κακού λύκου του παραμυθιού.

Στην όλη σύνθεση, ωστόσο, εμφιλοχωρούν, εκτός του συμβολισμού, και άλλα ποιητικά ρεύματα: μεταφορές, παρομοιώσεις, αλληγορίες, μετωνυμίες, συνεκδοχές κλπ. τρόποι που εξυπηρετούν τον κύριο στόχο στόχο της ποιήτριας, να καταγράψει ακριβώς το παλίμψηστο του δικού της προσωπικού λύκου.

Όμως, εκτός από την αγριότητα της μορφής του όταν αναζητά τροφή, την ανυπότακτη φύση του, την δυναμη και την πονηριά του, ο λύκος της Δημητριάδου είναι μαζί και δαίμονας. ΄Ετσι γίνεται ένα από τα προσωπικά της φαντάσματα. Γιατί ο δικός της λύκος είναι άγριος αλλά και τρωτός. Φοβάται και σπαράζει από τη μεγαλύτερη αγριότητα που βλέπει και αισθάνεται γύρω του: του κόσμου, της κοινωνίας, ακόμηκαι μορφών του σημερινού πολιτισμού. Είναι ένας λύκος που στοχάζεται, γι΄αυτό και οι μορφές που παίρνει διαδοχικά συνιστούν ένα παλίμψηστο διαφορετικών αντιδράσεων κάθε φορά.

Στο βαθμό που ο λύκος συμβολίζει τη συνείδησή της, η Δημητριάδου, ως ένα σημείο, ταυτίζεται μαζί του ή, απλά τον οικειοποιείται.

Από αυτή την πλευρά, ο συμβολισμός θα μπορούσε να επεκτείνεται και σε πιο σύγχρονες εμφανίσεις του "λύκου" όπως, λόγου χάρη, η ομώνυμη ασθένεια/ φλεγμονή με αυτιστικά χαρακτηριστικά, που πλήττει συχνά ανθρώπους, της εποχής μας κυρίως, και της οποίας τα συμπτώματα ομοιάζουν με τις ερυθρές δερματικές βλάβες που προκαλεί μια δαγκωματιά του λύκου-ζώου, όπως λένε οι ειδικοί.

Όπως κι αν είναι, η ποιητική αυτή συλλογή της Δημητριάδου, αφήνει ένα σπουδαίο στίγμα στη σύγχρονη ποιητική μας παραγωγή.

Δείγμα γραφής:

"ΜΙΑ ΜΟΝΑΞΙΑ ΑΣΥΝΤΡΟΦΕΥΤΗ ΕΚ ΓΕΝΕΤΗΣ

Τη ζεστασιά του Λύκου μου

του άγριου τη φοβέρα

σκιά στο πρόσωπο παντοτινή

πρέπει να βγάλεις στρώματα πολλά να ανοίξει το τοπίο

κι ύστερα πες μου αν μπορείς για μένα να μιλήσεις.

Κι ο Λύκος πάντα εκεί επίμονα να με ρωτά

τα όρια της φυγής μου

πορεία ασυντρόφευτη, μοναχική και στείρα

του απαντώ και περιμένω

μη και θαρρέψει να μου αποκριθεί την άγρια

μη και ζητήσει συντροφιά να μοιραστεί

μια καθημερινή θυσία μου ζητάς

του λέω εγώ

δεν είμαι μαθημένη.

Αποσυνάγωγος ο Λύκος μου γυρνά μέσα στο σπίτι

καρφώνει πάνω μου το κόκκινό του βλέμμα

ζητάει δυνατό καφέ κι ύστερα

καθώς με βρίσκει μπόσικη μου λέει

ρίχνε τις λέξεις σου και ξέρω εγώ καλά να τις αλλάζω.

Αφήνομαι στην πλάνη του

και τότε αυτός κατασπαράσσει όλες τις λέξεις

καμιά ακέραιη μη μου μείνει

πολτός να γίνουνε στα κοφτερά του δόντια

να μη θυμίζουν λόγο ποιητή

μ' απομεινάρια ναυαγίων σε έρημη ακτή.

Δες πώς ταυτίζονται οι μορφές

δες πόσο αρμονικά γίνονται οι δύο μία

και το θηρίο

με αγκαλιάζει στοργικά

δεν είναι πια τρομακτικό

το γκρίζο του το βλέμμα γαληνεύει

στο απόσωσμα κοντά του λόγου

η χαρακιά με βρήκε:

εγώ κι ο Λύκος ένα

πρόσωπο εκ γενετής

μια μοναξιά ασυντρόφευτη.

...." (σ. 44-45)΄

Παύλος Πέζαρος