Πέλυ Ήρα Παπαποστόλου εκδόσεις Οσελότος η πρώτη δημοσίευση στο περιοδικό Fractal στη στήλη ΑΝΑΓΝΩΣΕΙΣ ΜΕ 500+ ΛΕΞΕΙΣ

 

Πέλυ

Ήρα Παπαποστόλου

 εκδόσεις Οσελότος

η πρώτη δημοσίευση στο περιοδικό Fractal

στη στήλη ΑΝΑΓΝΩΣΕΙΣ ΜΕ 500+ ΛΕΞΕΙΣ

ΑΝΑΓΝΩΣΕΙΣ ΜΕ 500+ ΛΕΞΕΙΣ: Μια δύσκολη ενηλικίωση • Fractal (fractalart.gr)

 

Μια δύσκολη ενηλικίωση

 

Οι νόμοι της φύσης είναι άλλοι από αυτούς που φτιάχνουν οι άνθρωποι. Μακάρι να μπορούσαμε να τους ακολουθήσουμε. (σ. 60).

Μια παραδοχή που φαίνεται αυτονόητη στην Ερμιόνη, την ηρωίδα της Ήρας Παπαποστόλου στο αφήγημά της Πέλυ. Δημιουργώντας ένα τεχνητό «κουκούλι» μέσα στον φυσικό χώρο, πορευόμαστε με τους δικούς μας «νόμους». Η αλήθεια είναι, ωστόσο, πως στον πυρήνα της φυσικής ακολουθίας αδυνατούμε ακόμα να φτάσουμε, ανακαλύπτοντας την οριζόντια σχέση αιτίου και αιτιατού αλλά όχι και τη βαθύτερη αιτιολόγηση που τη διέπει. Μπορούμε, όμως, να ακολουθήσουμε –στον βαθμό που είναι κάτι τέτοιο δυνατό– όσα παρατηρούμε, όσα η σοφία του φυσικού κόσμου μάς αφήνει να διακρίνουμε. Αυτή την αλήθεια ακόμη αδυνατεί να τη συλλάβει η Ερμιόνη.

Στο εξώφυλλο του βιβλίου η Πέλυ, το συμπαθές αδέσποτο που διεκδικεί τη θέση της κεντρικής ηρωίδας από την Ερμιόνη. Κι ενώ φαίνεται να είναι ένα βιβλίο για την Πέλυ, γρήγορα αντιλαμβανόμαστε πως πρόκειται για την καταγραφή μιας σταδιακής ωρίμασης, που αφορά βέβαια όχι την Πέλυ (μια που η φύση έχει προβλέψει στην περίπτωσή της την απρόσκοπτη ενηλικίωση), αλλά την Ερμιόνη. Την Ερμιόνη που αποφασίζοντας να φύγει από το πατρικό σπίτι και να μείνει μόνη της, νομίζει πως έχει αυτομάτως κερδίσει την ανεξαρτησία της. Μέχρι που στη ζωή της θα εισβάλει αιφνιδιαστικά η Πέλυ. Το κουτάβι που οι φίλοι της Ερμιόνης, η Ελισάβετ και ο Πέτρος, θα βρουν στα σκουπίδια και θα της το κάνουν δώρο στα γενέθλιά της, πιστεύοντας πως η φίλη τους περισσότερο την έχει ανάγκη.

Από τη στιγμή εκείνη και μετά, κάθε που διαβάζουμε την πορεία της Πέλυς προς τη δική της ενηλικίωση, πίσω από τις λέξεις διαβάζουμε και τη δύσκολη, ανάλογη πορεία της Ερμιόνης. Την αμηχανία της μπροστά στην ευθύνη, για την οποία είναι ανέτοιμη, την αποτυχία της να κρατήσει την Πέλυ, καθώς το σκυλάκι θα προτιμήσει το πατρικό σπίτι, με τον κήπο, και (κυρίως) με την αυθόρμητη αγάπη που της δίνουν οι γονείς της Ερμιόνης, τη δυστοκία στην προσωπική της σχέση με τον σύντροφό της, την απουσία της από όσα την περιβάλλουν, την ανικανότητά της να δει τον τρόπο να βγει από το σκοτεινό τούνελ της δήθεν απελευθέρωσης, στο οποίο οικειοθελώς έχει εισέλθει.

 

Ναι, ποτέ δεν ήταν εκεί. Πάντα κάπου γυρνούσε, κάπου έμπλεκε, κάπου ξεχνιόταν. Μια ζωή προσπαθούσε να είναι ανεξάρτητη. Αλλά αυτή η ανεξαρτησία μήπως ήταν κάτι σαν τη φόλα που έφαγε πριν χρόνια η Πέλυ; Μήπως το πιο σημαντικό τελικά ήταν η αγάπη και το δέσιμο μιας οικογένειας;[…] Νόμιζε ότι είχε κερδίσει την ελευθερία της, φτιάχνοντας κάθε φορά τις δικές της μικρές φυλακές, αλλά είχε χάσει την πραγματική ζωή. τη ζωή με την οικογένεια, την αγάπη, τη φιλία. Κι ας τα είχε όλα εκεί, δίπλα της. είχε φάει κι αυτή τη φόλα του συστήματος. Κυνηγούσε το όνειρο, τη φήμη, τα χρήματα, την αποδοχή και είχε χάσει την ουσία. (σσ. 84-85).

 

Αυτό που δεν αργεί να κατανοήσει είναι ότι θα απολαμβάνει την αγάπη, όταν μπορεί να δώσει αγάπη, όσο για την ανεξαρτησία, αυτή κερδίζεται ανάμεσα στους άλλους και όχι απομακρυνόμενη από αυτούς.  Η Πέλυ θα της δείξει τον δρόμο, με την παρουσία της αλλά και με την απουσία της. Στην πιο συγκλονιστική παράγραφο του βιβλίου (μόλις μέσα σε 12 σειρές) η Ερμιόνη θα βρει τα «θέλω» της και θα τα διεκδικήσει, διεκδικώντας ταυτόχρονα και τη θέση της, την ανεξαρτησία της στην ουσία, μέσα στον κόσμο και όχι μακριά από αυτόν. Κι ας έχει ακόμη πολύ δρόμο να κάνει, η αρχή έχει γίνει. Και ήταν η Πέλυ που τη βοήθησε

Η Παπαποστόλου, με μια λιτή γλώσσα (οι αλήθειες ποτέ δεν χρειάστηκαν κάτι παραπάνω) προσεγγίζει το θέμα της ισορροπώντας ανάμεσα στις δύο ηρωίδες της, γράφοντας μια σύντομη ιστορία για τη δύσκολη ενηλικίωση, την κατάκτηση της αγάπης και της υπευθυνότητας.

Σε μια διαφορετική, παράλληλη ωστόσο, ανάγνωση, μας δείχνει και τον τρόπο της σωστής ζωοφιλίας, πέρα από οποιαδήποτε ωφελιμιστική σκοπιμότητα. Ένα ζώο έχει ίσα δικαιώματα με τον άνθρωπο, ίσο μερίδιο μέσα στον κόσμο, ίσο μερίδιο στην αγάπη και στη συντροφικότητα. Αν το δεχθούμε στο σπίτι μας, δεν είμαστε ιδιοκτήτες του, γινόμαστε συγκάτοικοι. Κάτι περισσότερο: οικογένεια! Κι όπως μοιραζόμαστε τη ζωή μας με τα μέλη της οικογένειάς μας, έτσι τη μοιραζόμαστε μαζί του. Κι όπως το μαθαίνουμε να «περπατά» μαζί μας, έτσι κι αυτό μας μαθαίνει όλη τη σοφία του.

Ένα μικρό βιβλίο (με μόλις κάτι παραπάνω από ογδόντα σελίδες), που εμπεριέχει πολύ περισσότερα από  όσα φανταζόμαστε, όταν το πρωτοανοίγουμε.

Διώνη Δημητριάδου