«ΣΧΟΛΙΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ» διήγημα ΤΗΣ ΜΕΝΗΣ ΠΟΥΡΝΗ

 

 

 «ΣΧΟΛΙΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ»

διήγημα

ΤΗΣ ΜΕΝΗΣ ΠΟΥΡΝΗ

 

Θα προκαλούσα σκάνδαλο. Αυτό ήταν το μόνο σίγουρο, όσο κι αν οι συνέπειες παρέμεναν άγνωστες. Η υπομονή μου είχε τελειώσει, εδώ και καιρό και μετρούσα τις μέρες για να θέσω το σχέδιο σε εφαρμογή.

Η αρχή του κακού είχε γίνει πριν λίγους μήνες στην τελευταία τάξη του Γυμνασίου. Η πρώτη φάση των τοπικών σχολικών αγώνων είχε οριστεί για τα μέσα Νοεμβρίου. Δεν είχα ασχοληθεί καθόλου με το θέμα πέρα από την υποχρεωτική συμμετοχή στο μάθημα της γυμναστικής ούτε είχα καν ενδιαφερθεί για να παρακολουθήσω ως θεατής με τους υπόλοιπους φίλους και συμμαθητές, που το έβλεπαν ως μια ευκαιρία για χάζι και πειράγματα.

Τότε ήρθε το  χτύπημα της μοίρας…

Μία επιδημία διάρροιας αποδεκάτισε το σύνολο σχεδόν της ομάδας και τρεις μέρες πριν δεν υπήρχαν παρά δύο από τα επτά μέλη. Ο διευθυντής, που ήθελε οπωσδήποτε να ενισχύσει το γόητρο του δραστήριου και σύγχρονου εκπαιδευτικού, που «ακούει και αφουγκράζεται τις προκλήσεις της εποχής και των νέων», έδωσε εντολή να συμπληρωθεί η ομάδα όπως-όπως, αρκεί να κατέβει το σχολείο με πλήρη σύνθεση. Ήμουν σίγουρος πως δεν υπήρχε περίπτωση να με καλέσουν. Δεν έπαιζα ποδόσφαιρο, δεν παρακολουθούσα καν αγώνες στην τηλεόραση και η περίπτωση να βρεθώ σε γήπεδο, έμοιαζε απλά αστεία.

-Πρέπει να έρθεις κι εσύ, Παπαγεωργίου!

-Μα, κύριε…

-Δεν έχουν να κάνουν όλα με την δύναμη και την ταχύτητα. Χρειαζόμαστε και ήθος. Κι εσύ εκπροσωπείς αυτό ακριβώς!

Για μην τα πολυλογώ, βρέθηκα να συμμετέχω στην τριήμερη εντατική, αποτυχημένη προπόνηση, όπου τα σαλιγκάρια έτρεχαν πιο γρήγορα από μένα! Ξανά, ξανά και ξανά επέμεναν σε κάτι που ήταν εξορισμού καταδικασμένο σε αποτυχία.

Την ημέρα των αγώνων δεν μπορούσα, πραγματικά, να πάρω τα πόδια μου. Με είχαν δηλώσει στις σύντομες αποστάσεις. Είχαν κουβαλήσει μαζί όλο το σχολείο, δήθεν για να μας εμψυχώσουν, αλλά είχα πάρει πια απόφαση ότι την Δευτέρα δεν θα είχα πού να κρυφτώ.

-          Πιο γρήγορα, Παπαγεωργίου! Μην πας σαν σταματημένος! Ούτε για την τιμή των όπλων δεν θα τρέξουμε έτσι…

-          Δεν έφαγες το πρωί; Ένα κορίτσι να βάλω πιο γρήγορα από σένα θα πάει!

-          Αν πάρει φωτιά το σπίτι σου, δεν σε βλέπω να γλιτώνεις!

Αυτά κι άλλα πολλά «εμψυχωτικά» λόγια άκουγα τις τρεις μέρες των εντατικών προπονήσεων. Δεν μιλούσα, αλλά μέσα μου είχα αρχίσει να σιγοβράζω.

Την ημέρα των αγώνων είδα πως με είχε δηλώσει σε όλα τα σύντομα και μεσαίων αποστάσεων δρομικά αγωνίσματα που είχαν κρίσιμη βαθμολογική σημασία. Δεν είπα τίποτα και πάλι. ακολούθησα την ομάδα για την προθέρμανση και άκουγα επί ένα τέταρτο την φλύαρη στρατηγική του για τη νίκη. Αφού κάναμε ένα ομαδικό ζντο, φύγαμε για να κυνηγήσουμε τη δόξα!

Οι επιδόσεις των συμμαθητών μου στα περισσότερα αθλήματα ήταν από συμπαθητικές ως καλές. Στα 60 μέτρα έφερα προς έκπληξη όλων (και δική μου) την τέταρτη θέση και την έκτη στα 150. Ο γυμναστής δεν μου είπε το παραμικρό, ενώ έδινε πλούσια συγχαρητήρια στους άλλους παρά το αποτέλεσμα της προσπάθειας. Στη σκυταλοδρομία έκανα λάθος στην αλλαγή και ακυρωθήκαμε, κάτι που παραλίγο να μας κοστίσει την πτώση από την κατηγορία, αν δεν παίρναμε την πρώτη θέση στο άλμα εις μήκος.

Τις επόμενες εβδομάδες δεν πέρασα ένα μάθημα που να μην μου υπενθυμίσει το λάθος μου.

-Πώς αλλάζουμε σκυτάλη, Παπαγεωργίου; Χέρι με χέρι! Χέρι με χέρι! Άσε κάτω για λίγο το βιβλίο!

Μετά τις διακοπές των Χριστουγέννων επανήλθε δριμύτερος.

-Κλείσε το βιβλίο και πιάσε μία σκυτάλη! Ναι , αυτή που γράφει το λεξικό. Δεν σε κοροϊδεύουμε!

 Κάποιοι συμμαθητές μου με συμπόνεσαν και ήρθαν για να μου εκφράσουν την συμπαράστασή τους.

Στο τέλος της χρονιάς διοργανώθηκε η καθιερωμένη γιορτή για την λήξη του σχολικού έτους. Οι περισσότεροι ανέλαβαν κάποιο καθήκον. Εγώ παρέμεινα παγερά αδιάφορος διότι είχε αναλάβει εκείνος την γενική επιστασία και επιπρόσθετα δεν με κάλεσε.

Θέλοντας να τονίσει την θεωρητική παιδεία που μας παρείχε έβαλε τα παιδιά να γράψουν αρχαία ρητά που σχετίζονταν με τον αθλητισμό και να τα κολλήσουν στον τοίχο πίσω από την κύρια σκηνή της γιορτής. Μετά τον λόγο του-απολογισμό της χρονιάς, άρχισαν να ανεβαίνουν με την σειρά αποσπάσματα από αρχαίους συγγραφείς που μιλούσαν για αθλήματα. Τα περισσότερα παιδιά δεν τα πήγαιναν καλά με την ανάγνωση, γιατί ήταν καλύτεροι αθλητές , έκαναν τον διευθυντή να τον στραβοκοιτάξει και να με καλέσει να ανέβω το γρηγορότερο δυνατό στην σκηνή για να σώσει ό,τι μπορούσε, καθώς στο κοινό υπήρχαν και πολλοί γονείς. Γνωστός για την στεντόρεια απαγγελία μου απέσπασα ένα δυνατό χειροκρότημα.

Τότε πέρασα από μπροστά του αγέρωχος λέγοντας:

Των οικιών υμών εμπιπραμένων υμείς άδετε.

Στοιχηματίζω πως ακόμη το θυμάται!

 

Μένη Πουρνή

[στις φωτογραφίες ο Τζέσε Όουενς]

Η Γραμμένη-Ελένη (Μένη) Πουρνή είναι απόφοιτη του τμήματος Ιστορίας-Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων και κάτοχος μεταπτυχιακού διπλώματος πάνω στη λογοτεχνία και το παιδικό βιβλίο από το Παιδαγωγικό Τμήμα του ΕΚΠΑ. Έχει λάβει μέρος σε πανελλήνια και διεθνή συνέδρια. Κείμενά της έχουν δημοσιευτεί κατά διαστήματα σε ηλεκτρονικά περιοδικά και ιστοσελίδες.