Η Κούλα Αδαλόγλου
γράφει για την ποιητική συλλογή της
Διώνης Δημητριάδου
«Ο Ευτυχισμένος Σίσυφος»
εκδ. ΑΩ, 2019
Για ποιον λόγο μπορεί να είναι ο Σίσυφος ευτυχισμένος, ο
καταδικασμένος στο αέναο ανέβασμα-κατέβασμα και πάλι από την αρχή;
Τι είναι σημαντικό, αξιοσημείωτο ή άνευ σημασίας;
Η ποίηση δεν αστειεύεται. Περιγράφει τα θαυμαστά, ανατρέπει
τα αναμενόμενα.
Γυρίζει στο παρελθόν με το βλέμμα στραμμένο στο αύριο.
Βλέπει το φως που δονεί ακόμα και όταν παύει να υπάρχει.
Το ποιητικό υποκείμενο μιλά για την τόλμη και τη διάψευση,
τη μνήμη, τις μνήμες και τις σιωπές. Τελικά, όλα είναι δρόμος, στοχάζεται, μια
πορεία ανηφορική ή ευθύγραμμη, που μπορεί να οδηγεί με μια ανάσα σε κάποιο
τέρμα, στη θάλασσα ίσως, και στη λύτρωση.
Πέντε πεζά ποιήματα ορίζουν, κατά κάποιον τρόπο, ισάριθμες
ενότητες. Και ο ποιητής, ο οποίος εν γνώσει του πατά ανυπόδητος πάνω στα ταχιά
κι απροσπέλαστα, μπορεί να δώσει το θαυμαστό και το ποίημα, με τις λέξεις σωστά
επιλεγμένες, να συνομιλούν με τις άλλες λέξεις και με εκείνους που ζητούν
σημάδια, φωνές και αλήθεια.
Με μαλακό μολύβι
να γλιστράει στο χαρτί
γράφονται ποιήματα αγάπης
το άλλο το σκληρό του έρωτα
ζητάει κοφτερή ακίδα
βίαια να πέφτει
να χαράζει τις σελίδες
κι όταν κουρέλι γίνει το χαρτί
να γράφει πάνω σου κατάσαρκα
ποιος είπε ότι αστειεύεται ο έρωτας;
μα ούτε και η ποίηση άλλωστε
Κούλα Αδαλόγλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου